1. Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję administracyjną wyłącza możliwość wniesienia w tej sprawie sprzeciwu przez prokuratora.
2. Organ administracji państwowej nie jest uprawniony do dokonywania "wyboru" organu, który będzie kontrolował jego decyzję. Natomiast w przypadku zbiegu środków podejmowanych przez różne organy dla weryfikacji decyzji administracyjnej należy przyjąć, że rozstrzygające znaczenie mają terminy, w jakich zostały one wniesione /art. 199 par. 3 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Andrzeja M. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 31 października 1983 r. w przedmiocie odmowy wymeldowania Barbary D. z lokalu mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Dzielnicy w Warszawie, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Pismem z dnia 15 lutego 1983 r. Andrzej M. zwrócił się do Wydziału Spraw Społeczno-Administracyjnych Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z prośbą "o wymeldowanie z urzędu z mieszkania przy ul. P. 18/20 m 12 Ob. Barbary D. ur. 23.I.1958 r. zamieszkałej w Warszawie przy ul. P. 166/72 m 46". W uzasadnieniu tej prośby podniósł, że mieszkanie nr 12 przy ul. P. nr 18/20 stanowiło własność Zofii M., która zmarła w dniu 4 lutego 1983 r. Spadkobierczynią Zofii M. jest jego nieletnia córka - Dorota. Za zgodą Zofii M., na czas okresowego pobytu Andrzeja M. z córką w Z., w mieszkaniu przy ul. P. zamieszkał kpt. WP Józef Sz. W końcu grudnia 1982 r. okazało się, że w lokalu tym "uzyskała stałe zameldowanie Ob. Barbara D., osoba obca Zofii M. i całkowicie nieznana". W dniu 13 stycznia 1983 r. Zofia M. złożyła oświadczenie, że nie udzielała zgody na zameldowanie Barbary D. w swoim mieszkaniu oraz nie udzieliła jej żadnych pełnomocnictw do załatwiania spraw lokalowych. Andrzej M. poinformował także w swym piśmie, że zwrócił się do Prokuratury Rejonowej o zbadanie okoliczności, w jakich nastąpiło zameldowanie Barbary D.
Pismo to zostało w dniu 1 marca 1983 r. przekazane do Wydziału Spraw Społeczno Administracyjnych Urzędu Dzielnicowego z poleceniem ustalenia okoliczności zameldowania Barbary D., a w razie stwierdzenia, że nie zamieszkuje ona w lokalu przy ul. P., spowodowania wymeldowania w drodze postępowania "przymusowego".
Naczelnik Dzielnicy w Warszawie, decyzją z dnia 7 września 1983 r. nr WSSA-IV-621-143/83, "oddalił wniosek o wymeldowanie z lokalu nr 12 przy ul. P. 18/20 w Warszawie Ob. Barbary D.". Naczelnik stwierdził w uzasadnieniu swej decyzji, że "Ob. Barbara D. zameldowana została w dniu 17 grudnia 1982 r. na podstawie zgłoszenia meldunkowego, a ówczesny najemca tego lokalu Ob. Zofia M. na formularzu meldunkowym zgodnie z par. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 20.IX.1974 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 33 poz. 196/ - stwierdziła własnoręcznym podpisem fakt pobytu w lokalu osoby meldującej się. Zgłoszenie to podpisane zostało w obecności pracownika oddziału ewidencji ludności i przez tego pracownika przyjęte". Wprawdzie, jak stwierdzono, Barbara D. nie zamieszkuje w miejscu stałego zameldowania, ale ma "uregulowane sprawy meldunkowe", albowiem została "zameldowana na pobyt czasowy w lokalu nr 46 przy ul. P. 166/172 w Warszawie do dnia 30.VI.1984 r.".
Od decyzji tej Andrzej M. wniósł odwołanie, kwestionując w szczególności stwierdzenie z uzasadnienia decyzji, że Zofia M. własnoręcznym podpisem, złożonym w obecności pracownika oddziału ewidencji ludności, potwierdziła fakt pobytu Barbary D. w lokalu. Organ orzekający bowiem pominął okoliczność, że Zofia M. - po ujawnieniu faktu, że w jej lokalu została zameldowana "osoba jej całkowicie nieznana i tam nie zamieszkująca" - złożyła stosowne oświadczenie, które znajduje się w aktach Prokuratury Rejonowej. Twierdząc, że zameldowanie Barbary D. w lokalu przy ul. P. "było od samego początku fikcyjne", odwołujący się wniósł o uchylenie decyzji organu I instancji oraz o wydanie decyzji zgodnej z jego wnioskiem.