W rozumieniu art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ dowódca jednostki wojskowej nie jest legitymowany do zaskarżenia decyzji uznającej żołnierza zasadniczej służby wojskowej za mającego na wyłącznym utrzymaniu członków rodziny /art. 127 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Dowódcy Jednostki Wojskowej na decyzji Wojewody M. z dnia 8 grudnia 1999 r. (...) w przedmiocie uznania żołnierza za posiadającego na wyłącznym utrzymaniu syna - oddala skargę.
Decyzją z dnia 8 grudnia 1999r. Wojewoda M. uchylił w części decyzję Wójta Gminy K. z dnia 27 października 1999 r. i uznał żołnierza Artura P. za posiadającego na wyłącznym utrzymaniu syna, urodzonego dnia 7 lipca 1999 r., w czasie odbywania służby wojskowej. Skargę na decyzję Wojewody wniósł Dowódca Jednostki Wojskowej. W uzasadnieniu podniósł, że ma interes prawny w wyeliminowaniu z obrotu zaskarżonej decyzji, gdyż jej ustalenia muszą być brane pod uwagę przy wydawaniu innej decyzji, a mianowicie w trybie art. 128b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./. Wojewoda wniósł o oddalenie skargi, zarzucając między innymi, że Dowódca Jednostki Wojskowej nie był stroną postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Błędny jest pogląd Dowódcy Jednostki Wojskowej, jakoby po jego stronie zachodził interes prawny w zaskarżeniu decyzji w przedmiocie uznania żołnierza za posiadającego na wyłącznym utrzymaniu członków rodziny. Po pierwsze, żaden przepis prawa nie wymienia dowódcy jednostki wojskowej wśród osób uczestniczących w tym postępowaniu. Po drugie, decyzja administracyjna w tym przedmiocie nie rodzi na rzecz dowódcy żadnego publicznego prawa podmiotowego. Nie rodzi też obowiązku w rozumieniu art. 28 Kpa, gdyż chodzi tu o obowiązek, który jest stanowiony przepisem prawa materialnego /por. B. Adamiak, J. Borkowski i KPA - Komentarz, Wydawnictwo C.H.BECK, Warszawa 1996 r. str. 195/. Tymczasem obowiązek wynikający z art. 128b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ ma charakter proceduralny, a ściślej kompetencyjny.
Obowiązek wydania decyzji o przyznaniu żołnierzowi zasiłku, obciążający dowódcę jednostki wojskowej, nie jest więc obowiązkiem o którym mowa w art. 28 Kpa. W konsekwencji dowódca jednostki wojskowej nie jest czynnie legitymowany w rozumieniu art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ do zaskarżenia decyzji uznającej żołnierza za posiadającego na wyłącznym utrzymaniu członków rodziny.
Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.