Dla użytego w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 1984 r. w sprawie ulg podatkowych z tytułu inwestycji /Dz.U. nr 60 poz. 307/ pojęcia "budynek" punktem odniesienia powinna być treść tego pojęcia, jaką można odczytać z przepisów regulujących prawne aspekty powstawania i utrzymywania "budynków", a więc z prawa budowlanego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marka M. na decyzję Izby Skarbowej w P.T. z dnia 29 stycznia 1991 r. w przedmiocie odmowy przyznania ulgi podatkowej z tytułu inwestycji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w T.M., a także - zgodnie z art. 208 Kpa -zasądził od Izby Skarbowej w P.T. kwotę złotych dwadzieścia tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Marek M. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Izby Skarbowej w P.T. z dnia 29 stycznia 1991 r. nr II-2/8231/2B/91, utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w T.M. z dnia 14 grudnia 1990 r. nr ew. 5.120 o odmowie przyznania ulgi podatkowej z tytułu wybudowania pawilonu handlowego. Zdaniem organów skarbowych, skoro sporny pawilon postawiony jest na płytach betonowych i pomiędzy podłogą a podłożem zostawiona jest wolna przestrzeń, to tym samym obiekt - jako nie związany trwale z gruntem - nie jest budynkiem. Posługując się klasyfikacją rodzajową środków trwałych według metod Głównego Urzędu Statystycznego, organy uważają, że wybudowany pawilon odpowiada przesłankom z grupy 8: "narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie".
W ocenie skarżącego posługiwanie się klasyfikacją GUS jest nieuzasadnione, ponieważ należy odnosić się do definicji określonych w prawie budowlanym. Analizując następnie brzmienie przepisów normujących udzielanie ulg inwestycyjnych, skarżący dochodzi do wniosku, że przysługują one z tytułu wzniesienia budynku również tymczasowego.
Odpowiadając na skargę, Izba Skarbowa ponownie przedstawia swoje ustalenia co do charakteru pawilonu wybudowanego przez skarżącego oraz rozumowanie prowadzące do wniosku, że w świetle klasyfikacji rodzajowej środków trwałych /zeszyt metodyczny Głównego Urzędu Statystycznego nr 70 z 1988 r./ pojęcie budynku nie obejmuje obiektów o charakterze pawilonów tymczasowych oraz obiektów przenośnych.
W aktach sprawy znajduje się kopia decyzji Architekta Miejskiego w T.M. z dnia 24 lipca 1989 r., zawierającej "pozwolenie na budowę obejmującą ustawienie pawilonu handlowego do sprzedaży lodów z elementów łatwo rozbieralnych /.../ na warunkach czasowych, z prawem do użytkowania obiektu po jego zmontowaniu do dnia 30 marca 1990 r., tj. do czasu realizacji postanowień wynikających z planu ogólnego Miasta", a także zawiadomienie o oddaniu do użytku /z urzędową adnotacja o przyjęciu obiektu do użytkowania/.
Naczelny Sąd Administracyjny w rozważaniach nad stanem faktycznym i prawnym niniejszej sprawy doszedł do następujących ustaleń i wniosków:
Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ulgach podatkowych z tytułu inwestycji /Dz.U. nr 45 poz. 230/ podatnikom nie będącym jednostkami gospodarki uspołecznionej, wykonującym na podstawie posiadanych uprawnień działalność w zakresie rzemiosła oraz przemysłu gastronomicznego i prowadzenia pensjonatów, przysługiwały ulgi podatkowe z tytułu inwestycji, jeżeli "wybudowali własne budynki na potrzeby wykonywanej działalności" /pkt l/ bądź zakupili i wykorzystują w wykonywanej działalności maszyny lub urządzenia /pkt 2/. Rada Ministrów mogła w drodze rozporządzenia rozszerzyć stosowanie ulg na inne grupy podatników i inne rodzaje inwestycji /art. 1 ust. 3 tej ustawy/, a także została zobowiązana do określenia wysokości i szczegółowych warunków korzystania z ulg inwestycyjnych /art. 2/.