Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych
Tezy

1. Instytucja stwierdzenia nieważności stanowi odstępstwo od zasady stabilności prawomocnych orzeczeń.

Postępowanie w tym trybie jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest ustalenie, czy nie zachodzi jedna z przesłanek wymienionych enumeratywnie w art. 247 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

2. Rażące naruszenie prawa następuje wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Grzegorza R. na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 oraz art. 221 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia 5 listopada 1999 r. odmawiającą panu Grzegorzowi R. stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w K. z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie określenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych za okres od dnia 1 kwietnia do 31 grudnia 1997 r., kwoty zaległości podatkowej oraz odsetek od tej zaległości.

Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że rozpoznając żądanie podatnika o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w K. z dnia 1 kwietnia 1999 r. Minister Finansów nie stwierdził, aby decyzja ta była dotknięta którąkolwiek z wad wymienionych w art. 247 par. 1 Ordynacji podatkowej, w szczególności brak było podstaw do uznania, iż decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa /pkt 3/.

W odwołaniu od tej decyzji podatnik zarzucił naruszenie art. 210 par. 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, ponieważ nie zawarto w niej stanowiska odnośnie najważniejszej kwestii podniesionej w złożonym wniosku, dotyczącej przepisów par. 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych oraz od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 148 poz. 719 ze zm./.

Rozpatrując powyższe odwołanie Minister Finansów nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. Stwierdził, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji prowadzone na podstawie art. 247 par. 1 Ordynacji podatkowej jest szczególnym trybem weryfikacji decyzji, istotą którego jest wyłącznie ustalenie, czy konkretna decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w tym przepisie. W takim postępowaniu organ rozpatruje sprawę wyłącznie w granicach zakreślonych powołanym przepisem, co oznacza, że nie rozpatruje tej sprawy co do jej istoty - tak jak w postępowaniu odwoławczym w sprawie wymiaru podatku. Z materiału zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że zarzuty podnoszone przez pana Grzegorza R. we wniosku z dnia 17 czerwca 1999 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Izby Skarbowej w K., nie stanowiły przesłanki do stwierdzenia nieważności tej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Także zarzuty podnoszone w odwołaniu nie mogą uzasadniać stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji wymiarowej, a zatem również nie stanowią przesłanek do uchylenia kwestionowanej odwołaniem decyzji Ministra Finansów z dnia 5 listopada 1999 r. Decyzja ta wydana została w oparciu o prawidłową podstawę prawną i zawierała pełne uzasadnienie faktyczne i prawne. W uzasadnieniu decyzji ustosunkowano się do wszystkich zarzutów podniesionych przez pełnomocnika strony oraz wyjaśniono okoliczności przemawiające za odmową stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w K.

Strona 1/4