Obiektem budowlanym podlegającym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84/ i w konsekwencji zwalniającym sprzedającego z obciążenia opłatą targową w rozumieniu art. 16 tej ustawy jest między innymi: kiosk uliczny, pawilon sprzedaży ulicznej, barakowóz, czy też obiekt kontenerowy. Zauważyć należy, iż katalog z pkt 5 art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie jest katalogiem zamkniętym, w związku z tym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegać będą także podobne obiekty do zamieszczonych w tym przepisie, o ile będą się charakteryzowały podobnymi cechami, jakie posiadają te, które zostały wymienione w sposób przykładowy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Jagiełło, Sędzia WSA Dariusz Dudra (spr.), Asesor WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2004 r. sprawy ze skargi E. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] grudnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta W. z dnia [...] lipca 2003 r. Nr [...], 1) stwierdza, że zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu w całości, 2) zasądza na rzecz skarżącej od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. kwotę 10 zł (dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Prezydent W. - po rozpatrzeniu wniosku E. W. z dnia [...] grudnia 2002 r. w sprawie zwrotu nienależnie pobieranej za lata 1997-1999 opłaty targowej - decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2003 r. odmówił stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej za okres od l stycznia 1997 r. do 30 września 1999 r.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż w toku postępowania ustalono, iż strona w latach 1997-1999 prowadziła działalność gospodarczą na terenie targowiska "P. " w obiekcie [...]. Z kolei zgodnie z uchwałą Rady Gminy W. z dnia [...] stycznia 1997 r. nr [...] w sprawie ustalenia dziennych stawek opłaty targowej, terminów płatności oraz sposobu jej poboru, opłata targowa mogła być dokonywana w dwóch formach: tj. jednorazowych opłat dziennych i abonamentów miesięcznych stanowiących dwudziestokrotność opłaty dziennej. Wybór formy płatności należał do osób handlujących na targowisku. Organ I instancji stwierdził, iż strona dobrowolnie uiszczała opłatę targową w formie abonamentu, przy czym dokonywała tego ze znacznym opóźnieniem. W uzasadnieniu decyzji Prezydent W. wskazał, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt III SA 680/02 z dnia 25 października 2002 r. stwierdził nieważność powołanej wyżej uchwały Rady Gminy, ale tylko w części dotyczącej poboru opłaty targowej w formie abonamentu. W pozostałej części uchwała ta była zgodna z prawem.
Zdaniem organu I instancji, nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony, iż pobierana opłata targowa była nienależna. Organ I instancji podkreślił, że strona dobrowolnie dokonywała opłaty w formie abonamentu miesięcznego. Z kolei z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, iż strona prowadziła sprzedaż na targowisku przez co najmniej 20 dni w miesiącu. Ponadto, w okresie tym strona nie była podatnikiem podatku od nieruchomości i dlatego nie korzystała ze zwolnienia w opłacie targowej.
Od decyzji organu I instancji pełnomocnik strony wniósł odwołanie wnosząc o jej uchylenie w całości. Pełnomocnik podniósł, iż nie jest jasne, na jakiej podstawie organ podatkowy uznał za udowodnione dokonywanie czynności sprzedaży w obiekcie handlowym nr [...] przez pełen okres dnia każdego tygodnia, każdego miesiąca oraz każdego roku. Nie jest również jasne na jakiej podstawie w ogóle przyjęto, że w obiekcie tym była prowadzona jakakolwiek działalność handlowa, skoro z informacji przekazanych przez Zarząd Terenów Publicznych, fakt taki nie wynika. Pełnomocnik strony podnosi również, iż opłaty były wnoszone na żądanie inkasenta pod groźbą egzekucji, na podstawie wystawianych imiennie rachunków, a za nieterminowe ich regulowanie pobierana była opłata za zwłokę.
Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] grudnia 2003 r. nr KOC [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W.
W uzasadnieniu decyzji, organ II instancji wskazał, iż zgodnie z dyspozycją art. 16 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zwalnia się od opłaty targowej osoby i jednostki wymienione w art. 15 ust. l, które są podatnikami podatku od nieruchomości w związku z przedmiotami opodatkowania położonymi na targowisku. W ocenie organu II instancji, E. W. nie była podatnikiem podatku od nieruchomości w związku z korzystaniem z lokalu handlowego na targowisku i w związku z tym nie była zwolniona od uiszczania opłaty targowej. Zdaniem organu odwoławczego, podatnikami podatku od nieruchomości są osoby będące właścicielami lub samoistnymi posiadaczami nieruchomości. Z kolei strona nie spełniała żadnej z wymienionych wyżej przesłanek i dlatego też nie mogła być zwolniona od opłaty targowej.