Skarżący złożył wniosek o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego po upływie wskazanego terminu rocznego. Zasadnie zatem i zgodnie z prawem organy obu instancji orzekły o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Tadeusza K. na decyzję Ministra Finansów z dnia 18 października 1999 r. (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę.
Zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzją z dnia 18.10.1999 r. Minister Finansów utrzymał w mocy zakwestionowaną w odwołaniu Tadeusza K. decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia 19.04.1999 r., odmawiającą wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego W. - S.-M. z dnia 21.06.1996 r. określającą opłatę skarbową i odsetki za zwłokę od umowy sprzedaży urządzeń, maszyn i wyposażenia, zawartej pomiędzy "M.-D." s.c. jako kupującym i Tadeuszem K.
W motywach decyzji podzielono pogląd organu I instancji, że w świetle art. 249 par. 1 Ordynacji podatkowej brak było podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego W. - S.-M. z dnia 21.06.1996 r. gdy uwzględnić, że podanie w tej sprawie złożone zostało po upływie roku od doręczenia tej decyzji /w dniu 25.01.1999 r./.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję skarżący Tadeusz K. wniósł o jej uchylenie zarzucając, że rażąco narusza ona prawo.
W skardze zarzucono organowi odwoławczemu bezczynność w związku z niezałatwieniem w ustawowym terminie odwołania od decyzji Izby Skarbowej a także niepoinformowaniem strony o terminie załatwienia sprawy.
Zdaniem skarżącego Minister Finansów bezzasadnie powołał w podstawie prawnej decyzji art. 249 par. 1 Ordynacji podatkowej, nie ustosunkowując się do zarzutów zawartych w odwołaniu, dotyczących bezpodstawnego stwierdzenia, że przedłożona Urzędowi Skarbowemu przez Spółkę "M.-D." umowa była umową sprzedaży. Skarżący podniósł, że w rzeczywistości umowa taka nigdy nie została zawarta i że nie brał on udziału w postępowaniu przed Urzędem Skarbowym.
Odpowiadając na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Trafnie przyjęły orzekające organy obu instancji, że zgodnie z art. 249 par. 1 Ordynacji podatkowej odmawia się wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie roku od jej doręczenia. Z przepisu tego wynika zatem, że doręczenie organowi wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej po upływie roku od dnia jej doręczenia stanowi negatywną przesłanką wykluczającą możliwość wszczęcia postępowania w takiej sprawie, a stwierdzenie takiej przesłanki obliguje organ do wydania decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji. Z kolei w myśl par. 2 art. 249 Ordynacji podatkowej termin roczny, o którym mowa wyżej, stosuje się również do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. Niewątpliwe jest zaś, że skarżący złożył wniosek o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego W.-S.-M. z dnia 21.06.1996 r. po upływie wskazanego terminu rocznego /tj. w dniu 25.01.1999 r./. Zasadnie zatem i zgodnie z prawem organy obu instancji orzekły o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 21.06.1996 r. Za uzasadniony uznać należy przy tym zarzut skarżącego dotyczący uchybienia ustawowego terminu do załatwienia sprawy w trybie odwoławczym. Owo niewątpliwe naruszenie przepisów procedury podatkowej nie miało jednak wpływu na wynik sprawy.
Z tych przyczyn, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono, jak w sentencji.