Brak przeszkód prawnych do orzeczenia o odpowiedzialności banku jako nabywcy majątku podatnika za jego zaległości podatkowe na podstawie art. 40 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, określone w decyzji deklaratoryjnej wydanej na podstawie art. 5 ust. 3 tej ustawy.
oddala skargę.
Pierwszy Urząd Skarbowy W. decyzją z 6 sierpnia 1994 r. wydaną na podstawie art. 40 ust. 1 i 45 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ orzekł o odpowiedzialności Banku I.G. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. za zaległości podatkowe Zakładów S. za lata 1991-1993 w łącznej kwocie 19.397.156.000 zł, a ponadto należność tę rozłożył na 12 miesięcznych rat. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podano, że w wyniku umowy z dnia 20 grudnia 1993 r. zawartej w formie aktu notarialnego Bank kupił te Zakłady, co uzasadnia jego odpowiedzialność za ich zaległości podatkowe. Zaległości te składają się z zaległego podatku obrotowego, podatku od płac, podatku od wzrostu wynagrodzeń, podatku od towarów i usług oraz dywidendy.
W odwołaniu od tej decyzji Bank zarzucił naruszenie art. 107 par. 1 i 3 Kpa na skutek niewskazania podstawy faktycznej i prawnej "konkretnego wymiaru poszczególnych zobowiązań", a ponadto również art. 22 ust. 1, art. 40 i art. 45 powołanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych na skutek objęcia odpowiedzialnością Banku zaległości podatkowych, których powstanie nie było wynikiem decyzji ustalającej podatki na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, nieuwzględnienia, iż odpowiedzialność ograniczona jest wartością nabytych Zakładów, która wynosi 10 mln zł, objęcia odpowiedzialnością zaległości z tytułu podatku od płac, podatku od wzrostu wynagrodzeń, podatku od towarów i usług oraz dywidendy, które w świetle art. 45 ust. 1 nie mogą nie być objęte, a ponadto rozłożenie należności na 12 rat, a nie 36.
Izba Skarbowa w W. decyzją z 18 stycznia 1995 r. wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa uchyliła decyzje organu I instancji w części orzekającej o zakresie odpowiedzialności Banku, ograniczając ją do kwoty 14.678.880.000 zł, stanowiącej zaległe zobowiązania w podatkach obrotowym i od towarów i usług oraz dywidendzie, a ponadto tak określoną należność podatkową rozłożyła na 26 rat. W pozostałej części zaskarżoną decyzję organ odwoławczy utrzymał w mocy.
W motywach tej decyzji Izba Skarbowa podała, co następuje:
Przedmiotem postępowania w rozpoznawanej sprawie było rozstrzygnięcie o odpowiedzialności Banku za zaległości podatkowe podatnika, nie zaś określenie wysokości tych zobowiązań, których zresztą Bank nie kwestionuje. Powoływanie więc w podstawie prawnej decyzji organu I instancji art. 5 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych nie jest prawidłowe.
Z okoliczności sprawy wynika, że istnieją podstawy do orzeczenia o odpowiedzialności Banku za zaległości podatkowe Zakładów S. Bank nabył bowiem majątek podatnika, którego wartość znacznie przewyższa kwotę zaległości podatkowych. Stosując art. 45 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, rozróżnić należy cenę nabycia majątku płatnika od wartości tego majątku. Na cenę nabycia majątku Zakładów S., określoną w akcie notarialnym na 10.000.000 zł, miała wpływ zarówno wartość majątku, jak i wysokość istniejących zobowiązań wynoszących na 30 listopada 1993 r. 150.307.106.600 zł /par. 3 aktu notarialnego z 20 grudnia 1993 r./. W świetle art. 40 i art. 45 ustawy o zobowiązaniach podatkowych brak podstaw prawnych do przyjęcia, że warunkiem do orzeczenia o odpowiedzialności nabywcy majątku jest, aby zaległe zobowiązania podatkowe powstały w drodze decyzji ustalających ich wysokość. Odpowiedzialność nabywcy majątku podatnika powstaje z chwilą zaistnienia okoliczności przewidzianych w art. 45 ust. 1 omawianej ustawy. Późniejsze ustanie bytu prawnego podatnika nie ma wpływu na zakres tej odpowiedzialności.