Na użytek niniejszej sprawy, w której realizując samoobliczenie podatku skarżący uznawał się za podatnika podatku akcyzowego a w postępowaniu podatkowym przedmiotem sporu była wysokość stawek zastosowanych w oparciu o par. 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 r. wskazać należy, że Trybunał Konstytucyjny podkreślił /akcentując, że postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym wszczęte zostało z pytania prawnego związanego ze sprawą oceny legalności odmowy stwierdzenia nadpłaty - nie zaś istnienia /nieistnienia/ zaległości podatkowej, co nie jest tożsame z konstytucyjnego punktu widzenia/, że wskazana niezgodność nie stwarza podstawy zwrotu uiszczonego na podstawie kwestionowanego przepisu.
W motywach omawianego wyroku stwierdzono ponadto /co ma istotne znaczenie w rozpatrywanej sprawie/, że problem kreowania w drodze rozporządzenia wykonawczego do ustawy innych niż wymienione w ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym podmiotów podatku akcyzowego, nie wymaga odrębnego orzekania w przedmiocie konstytucyjności przepisu art. 35 ust. 4 tej ustawy zawierającego upoważnienie do określenia w drodze rozporządzenia przypadków, gdy podatnikami akcyzy są osoby lub jednostki inne niż producent lub importer wyrobów akcyzowych, albowiem możliwe jest bezpośrednie porównanie przepisu rozporządzenia w sprawie podatku akcyzowego z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Mając to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny doszedł od przekonania, że przepis par. 5 ust. 1 pkt 1 i 1a powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 r. rozszerzający, podobnie jak przepis będący przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, krąg osób uznanych za podatników akcyzy - sprzeczny jest z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, co w świetle art. 178 ust. 1 Konstytucji uzasadnia odmowę jego zastosowania przez Sąd w rozpatrywanej sprawie.
Wniosek taki, oparty na porównaniu treści omawianego przepisu z wyraźną normą art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jest tym bardziej zasadny, gdy uwzględnić, że w efekcie krytyki rozwiązań przyjętych w tym zakresie w kolejnych rozporządzeniach Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego - ustawodawca zdecydował się na kompletne określenie w ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym podmiotów będących podatnikami akcyzy /ustawa z dnia 18 września 2001 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 122 poz. 1324/.
Nadmienić też wypada, że niedopuszczalność określania przez Ministra Finansów w drodze rozporządzenia wykonawczego przypadków, gdy podatnikami akcyzy są osoby lub jednostki inne, niż producent lub importer stwierdzana była już wcześniej w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego /zob. wyrok NSA z dnia 28 lutego 2001 r. SA/Sz 2073/99/. Wynika ona również wprost z przepisów art. 4 par. 2 i art. 7 par. 1 i 2 Ordynacji podatkowej.
Po wydaniu zaś wyroku przez Trybunał Konstytucyjny Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie III SA 1381/01 odmówił zastosowania par. 18 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 15 grudnia 1999 r. jako niekonstytucyjnego. Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 22 ust. 1 i 22 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono jak w sentencji.