Tezy

W interesie ewentualnego podatnika jest przedstawienie materiału dowodowego, z którego wynikałoby, że jego wydatki znajdują pokrycie w źródłach przychodu już opodatkowanych lub wolnych od podatku.

Sentencja

oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu administracyjnym organom państwowym przysługuje prawo do swobodnej oceny dowodów, określone w art. 80 Kpa. Polega ono na tym, że organ administracji państwowej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Prawidłowa ocena musi więc wynikać ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W sprawie niniejszej toczyło się postępowanie, w trakcie którego należało ocenić, czy wydatki dokonane przez skarżącego w 1992 r. znajdują pokrycie w ujawnionych źródłach przychodów.

Postępowanie to ma szczególny charakter, albowiem u jego początku organ podatkowy dysponuje tylko informacjami dotyczącymi poczynionych przez daną osobę wydatków Natomiast w interesie ewentualnego podatnika jest przedstawienie materiału dowodowego, z którego wynikałoby, że jego wydatki znajdują pokrycie w ujawnionych źródłach przychodów, już opodatkowanych lub też wolnych od podatku. Przedstawiony materiał dowodowy podlega ocenie organu podatkowego, według zasad określonych w art. 80 Kpa, które zostały wyżej omówione.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, organy podatkowe w sprawie niniejszy nie przekroczyły granic swobodnej oceny dowodów. Przede wszystkim należy podnieść, że twierdzenia o zgromadzonych oszczędnościach z pracy w latach 1972-1977 w Wielkiej Brytanii podczas wakacji i w Polsce w latach 1978-1980 nie są poparte jakimikolwiek dowodami ani też nawet nie są uwiarygodnione pośrednimi świadectwami. Wobec tego, zdaniem sądu, nie można zarzucić organom podatkowym, że nie uznały oświadczenia skarżącego w tym zakresie za wiarygodne. Trudno bowiem dać wiarę twierdzeniom, mając na względzie doświadczenie życiowe, że z tych zajęć wykonywanych w okresie młodzieńczym oraz diet dewizowych otrzymanych z zatrudnienia w "O." jako kierowca-mechanik, zgromadził skarżący oszczędności w wysokości 28 000 DEM. Należy przy tym wskazać, że organy podatkowe po stronie uzyskanych przez skarżącego przychodów uwzględniły jego oszczędności z lat przed 1992 r. w kwocie 22 551 000 zł.

Fakt posiadania przez skarżącego oszczędności w tej wysokości wynikał jednak niezbicie z dokonanego przez organ podatkowy I instancji rozliczenia przychodów skarżącego.

Rzeczywiście należy zgodzić się z wywodami skarżącego. że prawo polskie nie zobowiązuje obywateli do gromadzenia oszczędności na rachunkach bankowych. W przypadku jednak skarżącego, okoliczność dysponowania wyciągami z takich rachunków stanowiłaby niepodważalne potwierdzenie oświadczenia skarżącego o posiadaniu tych oszczędności. Mieć trzeba także na uwadze, że w trakcie posiedzenia Podatkowy Komisji Odwoławczej skarżący podał do protokołu, że "część pieniędzy na samochód pochodziła z konta bankowego". Takiego dowodu nie przedstawił jednak organom podatkowym. Nie jest trafny zarzut, że do wydatków na zakup samochodu powinno się przyjąć tylko jego cenę. Z akt wynika, że opłata celna i podatek ,graniczny stanowiły bardzo istotną pozycję wydatkach skarżącego na zakup samochodu. I ten wydatek też powinien znaleźć pokrycie w ujawnionych źródłach przychodu skarżącego, gdyż przepisy prawa nie przewidują jego wyłączenia w wypadku ustalenia podstaw opodatkowania przychodów ze źródeł nie ujawnionych.

Mając na względzie powyższe ustalenia, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, organy podatkowe w sprawie niniejszej nie naruszyły przepisów prawa materialnego i procesowego w stopniu uzasadniającym wzruszenie zaskarżonej decyzji. Wobec tego należało oddalić skargę w myśl art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Strona 1/1