1. Naruszenie treści art. 107 par. 1 i par. 3 Kpa - z powodu sporządzenia ogólnikowego uzasadnienia decyzji - nie może stanowić przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji. Trudno bowiem zgodzić się z poglądem, iż wydane na urzędowych formularzach decyzje obarczone są tego rodzaju wadami oraz że stanowi to rażące naruszenie prawa w świetle art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Za rażące naruszenie prawa można by uznać oczywisty brak uzasadnienia decyzji.
2. Pogwałcenie zasad ogólnych postępowania /art. 7-9, art. 12 i art. 77 Kpa/ ma charakter rażącego naruszenia prawa wtedy, kiedy jest to oczywiste i niewątpliwe. W odniesieniu do tych przepisów można byłoby mówić o rażącym ich naruszeniu wówczas, gdy w sposób nie budzący wątpliwości, a więc oczywisty, nie zastosowano by ich w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego lub zastosowano by je nieprawidłowo.
3. W świetle art. 156 par. 1 Kpa nie można uznać, iż decyzja podatkowa jest nieważna z tego tylko powodu, że została podpisana przez zastępcę naczelnika urzędu skarbowego, w sytuacji, gdy przepisy wewnętrzne urzędu, a więc regulamin czynności, przydzielił ten zakres działań, tj. podpisywanie decyzji, /także/ zastępcy naczelnika.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi H.-M. w W. na decyzję Minister Finansów z dnia 16 sierpnia 2001 r. (...) w przedmiocie Nieważność decyzji o opłacie skarbowej - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją a dnia 16.08.2001 r. (...), po rozpatrzeniu odwołania Fundacji Szpitalnictwa i Przekształceń w Ochronie Zdrowia "H.-M." od decyzji Izby Skarbowej w W. z dnia 30.01.2001 r. (...) odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego W.-W. w sprawie opłaty skarbowej od umów wierzytelności, Minister Finansów utrzymał w mocy decyzję Izby Skarbowej.
Jak wynika z uzasadnienia powyższej decyzji, w toku prowadzonego postępowania Urząd Skarbowy W.-W. ustalił, iż w latach 1994-1995 Fundacja "H.-M." z siedzibą w W. zawarła 11 umów przelewu wierzytelności, od których uiściła określoną decyzjami tego Urzędu opłatę skarbową. Następnie Fundacja wystąpiła do Urzędu Skarbowego o zwrot uiszczonej opłaty skarbowej, podnosząc iż umowy przelewu wierzytelności wolne są od opłaty skarbowej na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Powyższy wniosek nie został rozpatrzony w związku z czym Fundacja "H.-M." w dniu 25 września 1996 r. wystąpiła do Izby Skarbowej w W. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji wymiarowych i zwrot opłaty skarbowej. Postanowieniem z dnia 6 listopada 1996 r. Izba Skarbowa w W. (...) stwierdziła niedopuszczalność żądania ze względu na przekroczenie rocznego terminu określonego w art. 177 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Fundacja "H.-M." wniosła więc skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który postanowieniem z dnia 9 września 1998 r. odrzucił skargę ze względu na to, iż nie został przez stronę wyczerpany tok instancji, wyjaśniając jednocześnie, iż odmowa przez Izbę Skarbową w W. rozpatrzenia żądania stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej powinna nastąpić w drodze decyzji, od której przysługuje odwołanie do Ministra Finansów. Fundacja "H.-M." dnia 6 stycznia 1999 r. wniosła do Ministra Finansów odwołanie od decyzji Izby Skarbowej w W., zarzucając jej naruszenie art. 65 par. 2 Kpa, przez uznanie, iż podanie Fundacji o stwierdzenie nieważności decyzji wymiarowych wniesiono po terminie, gdy tymczasem Izba Skarbowa powinna uwzględnić wniosek Fundacji złożony w dniu 21 sierpnia 1995 r. w Urzędzie Skarbowym W.-W., jak również art. 177 Kpa w ten sposób, iż organ podatkowy uznał, że przepis ten, określający roczny termin do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej ustalającej zobowiązanie podatkowe, odnosi się również do decyzji w sprawie opłaty skarbowej.
Minister Finansów ostateczną decyzją z dnia 23 lipca 1999 r. (...) utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że pismo strony z dnia 21 sierpnia 1995 r. dotyczyło zwrotu opłaty skarbowej i tym samym nie stanowiło wniosku o stwierdzenie nieważności ostatecznych decyzji urzędu.
Na powyższą decyzję strona wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której podniesiono zarzut naruszenia przepisu art. 65 par. 2 Kpa przez nie rozpatrzenie przez organ podatkowy wniosku strony z dnia 21 sierpnia 1995 r., który zdaniem strony w swej istocie był wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji. Skarżący podniósł również w uzasadnieniu skargi naruszenie art. 107 par. 3 Kpa i art. 177 Kpa przez zastosowanie przez organ podatkowy dowolnej interpretacji treści tych przepisów. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 czerwca 2000 r. III SA 2160/99 uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej ostatecznych decyzji Urzędu Skarbowego W.-W. (...). W pozostałym zakresie skargę strony oddalono. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że wniosek strony z dnia 21 sierpnia 1995 r. zawierał żądanie stwierdzenia nieważności ostatecznych decyzji wymiarowych. Sąd uznał także, że postępowanie, w części dotyczącej ostatecznych decyzji wymiarowych urzędu skarbowego naruszało przepisy art. 61 par. 3, art. 63 par. 2 w związku z art. 9 i art. 65 par. 2 Kpa. Sąd nie podzielił natomiast zarzutów skargi co do naruszenia art. 177 Kpa. Minister Finansów po wyroku NSA decyzją z dnia 27 grudnia 2000 r. (...) uchylił decyzję Izby Skarbowej w W. w części dotyczącej decyzji ostatecznych Urzędu skarbowego W.-W. i orzekł o istnieniu przesłanek do rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności tych decyzji, w pozostałej części utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Izba Skarbowa w W. po rozpatrzeniu wniosku strony i przeprowadzeniu postępowania co do przesłanek stwierdzenia nieważności, decyzją z dnia 20 marca 2001 r. (...) odmówiła uchylenia decyzji powołanych wyżej decyzji urzędu skarbowego w sprawie opłaty skarbowej od umów sprzedaży wierzytelności.