Ustanowiony w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, solidarny obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej jest solidarnością w rozumieniu art. 366 i następne Kodeksu cywilnego.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Umową sprzedaży z 7.6.1991 r. S. i H. B. oraz ich syn St. B. nabyli na współwłasność od R. i M. W. za sumę 140 mln zł zabudowaną nieruchomość o pow. 1243 m2. Notariusz pobrał od tej umowy 5 procent opłatę skarbową w wysokości 7 mln zł.
Urząd Skarbowy zakwestionował zadeklarowaną cenę jako nie odpowiadającą wartości rynkowej nieruchomości. Podatnicy opłaty skarbowej odmówili podwyższenia wartości nieruchomości. Biegły oszacował wartość nieruchomości na 356.800.000 zł. Taką też wartość rynkową nieruchomości przyjął organ I instancji i wymierzył opłatę skarbową w kwocie 17.840.000 zł.
Od decyzji tej odwołali się nabywcy nieruchomości podnosząc, że opinia nie uwzględnia niskiego standardu budynków, znacznego stopnia ich dewastacji i braku wolnych lokali na terenie nieruchomości. Ponadto wskazali, iż oferta sprzedaży za cenę wyższą od 140 mln zł nie została zaakceptowana przez żadnego kupca w okresie półrocznego figurowania jej w biurze handlu nieruchomościami.
Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję organu I instancji. W ocenie tego organu biegły uwzględniał wszystkie elementy składające się na zgodne z prawem określenie wartości rynkowej nieruchomości.
W uzasadnieniu decyzji podkreślono korzystne położenie nieruchomości w centrum miasta oraz jej walor polegający na możliwości przeznaczenia lokali na parterze dla prowadzenia działalności handlowej. W ten właśnie sposób wykorzystywane są inne budynki położone w sąsiedztwie. Cena metra kwadratowego działki przyjęta przez biegłego należy do najniższych, jakie pobierano w okolicy.
Ostateczną decyzję Izby Skarbowej zaskarżyli do NSA S. i H. B. oraz ich syn St. B. Podobnie jak w odwołaniu podnieśli, iż biegły nie uwzględnił, że budynki mają 150 lat, są one zamieszkane w całości. Ich adaptacja dla działalności gospodarczej jest nierealna z uwagi na stan techniczny budynków, co wykazała przeprowadzona na zlecenie skarżących ekspertyza techniczna.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa nie uznała zasadności jej zarzutów i złożyła wniosek o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, niezależnie od granic skargi /na co zezwala art. 206 Kpa/ stwierdzono, że przy rozpoznawaniu sprawy jedna ze stron postępowania administracyjnego - R.W., bez własnej winy, nie brał udziału w postępowaniu. Utrzymana w mocy zaskarżoną decyzją Izby Skarbowej, decyzja Urzędu Skarbowego nie została R.W. prawidłowo doręczona. Organy podatkowe przyjęły za skuteczne doręczenie przewidziane w art. 44 Kpa poprzez tzw. awizo. Stanowisko to byłoby prawidłowe, gdyby nie fakt, iż na przesyłce umieszczono adres ul. S. 111/9, podczas gdy zbywca nieruchomości zamieszkuje pod adresem ul. S. 117/9. W tej sytuacji nie można uznać, że decyzja I instancji została stronie doręczona w 7 dniu od złożenia pisma w urzędzie pocztowym. Brak właściwego doręczenia decyzji wydanej w I instancji skutkowało wyłączeniem strony od postępowania odwoławczego, co stanowi przewidzianą w art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa podstawę do wznowienia postępowania. Stwierdzenie naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania obligowało z kolei Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji /art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 2 Kpa/.