Przesłanka bezprzedmiotowości występuje, gdy brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle bądź nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego.
Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, skutkującego tym, iż nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Jest to orzeczenie formalne, kończące postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Bezprzedmiotowość wynika z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych i nie może być utożsamiana z wynikającą z przepisów zmianą właściwości organu podatkowego.
Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2003 r. sprawy ze skargi Edwarda G. na decyzję Ministra Finansów z dnia 3 lipca 2001 r. (...) w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w sprawie umorzenia postępowania podatkowego dotyczącego określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 r. - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Minister Finansów utrzymał w mocy decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia 31.01.2001 r. stwierdzającą z urzędu nieważność decyzji Pierwszego Urzędu Skarbowego we W. z dnia 17.04.2000 r. w sprawie umorzenia postępowania podatkowego, dotyczącego określenia Edwardowi G. należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 r.
W wyniku przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej we W. kontroli złożonego zeznania podatkowego za 1995 rok wydany został wynik kontroli, w którym określono inną wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych niż została wykazana w zeznaniu podatkowym.
Edward G. nie zgadzając się wynikiem kontroli złożył żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania podatkowego do Pierwszego Urzędu Skarbowego we W., który wówczas był organem właściwym do rozpatrzenia tego żądania.
W związku ze zmianą właściwości urzędów skarbowych rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 1998 r. w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib urzędów skarbowych i izb skarbowych /Dz.U. nr 153 poz. 996/ od 1.01.1999 r. właściwym urzędem skarbowym do prowadzenia postępowania podatkowego w sprawie Edwarda G. stał się Urząd Skarbowy W.-Ś.
Ze względu na zmianę przepisów i nie zakończone do 31.12.1998 r. postępowaniem w sprawie - wszczęte na wniosek strony - Pierwszy Urząd Skarbowy we W. jako organ niewłaściwy do dalszego prowadzenia postępowania podatkowego decyzją z dnia 17.04.2000 r. umorzył postępowanie podatkowe w sprawie określenia Edwardowi G. zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1995 r., przekazując akta sprawy właściwemu w sprawie Urzędowi Skarbowemu W.-Ś.
Zdaniem Izby Skarbowej postępowanie podatkowe wobec Edwarda G. toczyło się "w sprawie" zatem przekazanie akt sprawy zgodnie z właściwością organowi właściwemu nie mogło spowodować umorzenia postępowania przed Pierwszym Urzędem Skarbowym we W. celem prowadzenia tej samej sprawy przez inny organ podatkowy. W takiej sytuacji powinno było nastąpić wyłącznie "techniczne" przekazanie sprawy do organu właściwego, co w praktyce winno było sprowadzić się do odnotowania o wykreśleniu sprawy z uwagi na jej przekazanie do załatwienia zgodnie z właściwością.
W związku z powyższym Izba Skarbowa we W. stwierdziła, że wydana przez Pierwszy Urząd Skarbowy we W. decyzja o umorzeniu postępowania rażąco narusza przepisy prawa, co stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności tej decyzji stosownie do art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Decyzja Izby Skarbowej została utrzymana w mocy przez Ministra Finansów.
W skardze na tą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Skarżący wniósł o jej uchylenie, zarzucając, że została wydana z rażącym naruszeniem art. 247 par. 1 pkt 3 i art. 122 i art. 210 par. 4 Ordynacji podatkowej oraz par. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1999r. w sprawie właściwości miejscowej organów podatkowych w sprawach niektórych zobowiązań podatkowych oraz poszczególnych kategorii podatników. Podkreśla, że Pierwszy Urząd Skarbowy we W. postanowieniem z dnia 18.06.1997 r. zawiesił postępowanie w sprawie, a następnie postanowieniem z dnia 9.03.2000 r. postępowanie to zostało odwieszone, bowiem brak było podstaw prawnych do przekazania zawieszonego postępowania innemu organowi. Z uwagi na treść par. 9 i par. 12 powołanego rozporządzenia był organem właściwym do rozstrzygnięcia wszczętej w 1997 r. sprawy - do czasu zakończenia postępowania i postępowanie to słusznie i prawidłowo zakończył, wydając decyzję merytoryczną umarzającą postępowanie.