Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w O. w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za 1993 rok
Tezy

W postępowaniu w sprawie nieujawnionych źródeł przychodów organ podatkowy ma obowiązek wykazania wysokości poniesionych przez podatnika w danym w roku podatkowym wydatków i wartości zgromadzonego w tym roku mienia, zaś obowiązek wykazania źródeł przychodów ciąży na podatniku. Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że organy podatkowe przeprowadziły postępowanie w sposób wyczerpujący, a uzyskane dowody poddane następnie zostały wnikliwej i poprawnej ocenie, zgodnej z dyrektywami art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ . Świadczy o tym analiza motywów zaskarżonej decyzji, a także poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, dokonana w kontekście zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która pozwala stwierdzić, iż rozumowanie organów podatkowych uwzględnia przedstawione wyżej reguły postępowania podatkowego, a przy tym pozostaje w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Organ odwoławczy poddał bowiem swej ocenie wszystkie zgromadzone dowody, przy czym za pomocą logicznej, wspartej okolicznościami sprawy argumentacji wykazał bezpodstawność zawartych w odwołaniu twierdzeń strony skarżącej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Joanny i Piotra K. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 28 lipca 1999 r. (...) w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za 1993 rok - oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/3

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 220 par. 2 i art. 233 par. 2 /?/ Ordynacji podatkowej. Izba Skarbowa w O. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w K. ustalający państwu Joannie i Piotrowi K. zryczałtowany podatek dochodowy od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za rok 1993 w kwocie 25.144,50 zł.

Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że organ odwoławczy podzielił w pełni stanowisko organu I instancji, że poniesione przez podatników w 1993 r. wydatki nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.

Izba Skarbowa rozważyła, że problematykę przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach regulowały w 1993 r. przepisy art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 20 ust. 1 i 3 oraz art. 30 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./. Z powyższych przepisów wynika w szczególności, że wysokość przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach ustala się przyjmując za podstawę sumę poniesionych w roku podatkowym wydatków i wartości zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych, nie znajdujących pokrycia w już opodatkowanych bądź wolnych od podatku źródłach przychodów i posiadanych przedtem zasobach majątkowych, zaś podatek od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów ustala się w wysokości 75 procent tych dochodów. Powyższy stan prawny jest jasny i nie powinien budzić kontrowersji, spory natomiast powstają na tle oceny przez organy podatkowe i podatników okoliczności faktycznych sprawy.

W ocenie Izby Skarbowej organ I instancji w toku postępowania, zgodnie z art. 122 Ordynacji podatkowej, podjął wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, a także zgodnie z art. 187 tej ustawy zebrał i wyczerpująco rozpatrzył materiał dowodowy. Uzasadnienie decyzji zawiera wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów którym dał wiarę oraz przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, zawiera także prawidłowe uzasadnienie prawne. Zdaniem organu odwoławczego nie można więc zarzucić Urzędowi Skarbowemu dowolności w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, gdyż działał on w granicach swobodnej oceny dowodów /art. 191 Ordynacji podatkowej/.

We wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skardze państwo Joanna i Piotr K., zarzucając obrazę art. 122 i art. 191 Ordynacji podatkowej, wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania.

Zdaniem skarżących postępowanie wyjaśniające Urzędu Skarbowego ograniczyło się do całkowicie dowolnych ustaleń odnośnie wyjaśnień składanych przez stronę. Oszacowanie kwoty wynagrodzenia otrzymanego w latach poprzednich może jedynie potwierdzać fakt otrzymywania wysokich zarobków, nie może jednak służyć do dokładnego obliczenia dochodów, gdyż dotyczy to lat już odległych i czasów przemian gospodarczych kraju. Trudno pamiętać dokładnie wynagrodzenie z tamtych lat. Podobnie dowolna zdaniem skarżących jest odmowa wiarygodności otrzymanych w związku z zawarciem małżeństwa oszczędności. Trudno jest dokładnie pamiętać kto darował jaką kwotę. Niektórzy z najbliższej rodziny, dziadkowie, babcie, chrzestni - już nie żyją. Powołanie na świadków osób, które miałyby potwierdzić fakt darowania pieniędzy, nic nie wniosłoby do sprawy, bo kto pamięta co lub ile przeznaczył dziesięć lat temu na prezent ślubny. Podobnie skarżący nie zgadzają się z oceną Urzędu i Izby, że na uruchomienie działalności gospodarczej podatnicy przeznaczyli 3.000 USD, jak wynika z ksiąg, a nie 6.000 USD - według oświadczenia podatników, ponieważ nie uwzględniono, że w księdze podatkowej brak jest wydatków poniesionych przed jej zaprowadzeniem, np. adaptacja lokalu, koszty związane z organizacją. Skarżący podnieśli też, iż w roku 1991 dochód uzyskany z działalności gospodarczej wyniósł 81.389.690 st. zł., a w 1992 r. - 534.227.741 st. zł., z czego pokryto wydatki mieszkaniowe w wysokości 102.537.000 st. zł. Według skarżących nieprawidłowo także przeliczono ich oszczędności według kursu dolara z dnia 1 stycznia 1993 r., a nie według kursu z końca roku 1993, kiedy były poniesione wydatki inwestycyjne i nastąpiła sprzedaż dewiz.

Strona 1/3