Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Opłata skarbowa, Zabytki, Zabezpieczenie społeczne, Administracyjne postępowanie
Tezy

Obowiązkiem organu administracyjnego jest dokonanie oceny każdego dowodu, w tym także dowodu z opinii biegłego. Oznacza to konieczność prześledzenia toku rozumowania autora, wyjaśnienia stwierdzeń niejasnych i sprawdzenia czy końcowy wniosek pozostaje w logicznym związku z poprzedzającą go treścią. W praktyce orzeczniczej organów administracyjnych utarła się zasada bezkrytycznego przyjmowania konkluzji biegłego. W rezultacie to nie organ administracyjny lecz biegły rozstrzyga sprawę, a jego opinia służy organowi za potocznie nazywaną "podkładkę".

Jeżeli art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ obniża cenę sprzedaży państwowych i gminnych obiektów wpisanych do rejestru zabytków o 50 procent, a nawet pozwala na dalszą obniżkę ceny do całkowitego zwolnienia włącznie - to okoliczność ta nie może pozostać bez wpływu na rynkowe ceny obiektów zabytkowych należących do prywatnych właścicieli. Jeżeli na rynku nie było chętnych do zakupu omawianego obiektu po cenie wyższej od zapłaconej przez skarżących, to cena rzeczywiście zapłacona odpowiadałaby cenie rynkowej.

Uzasadnienie strona 1/2

Aktem notarialnym z dnia 8 maja 1991 r. R. K. i A. B. nabyli od Katarzyny K. po 1/2 części nieruchomości położonej w P. na P. N. nr 1, o powierzchni 24 ary 64 m2, zabudowanej dwoma domami mieszkalnymi murowanymi, z których jeden składa się z sześciu a drugi z siedmiu izb. Z tytułu sprzedaży sprzedająca otrzymała łącznie 100 milionów zł.

W postępowaniu skarbowym powołano biegłego, który wycenił nieruchomości na 1.067.300.000 zł. W oparciu o wspomnianą wycenę Urząd Skarbowy w P. dokonał w dniu 22 września 1992 r. wymiaru opłaty skarbowej, przy czym R. K. wymierzył 24.680.000 zł a A. B. 24.679.000 zł.

Jako podstawę prawną powołano art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ i par. 46 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 9 poz. 52 ze zm./.

R. K. i A. B. odwołali się od powyższej decyzji. Zarzucili, że przyjęta przez biegłego wartość gruntu na 492.800.000 zł nie odpowiada rzeczywistości, gdyż nie uwzględnia faktu, iż działki nie można zabudować.

Nieruchomość wpisano do rejestru zabytków woj. p., a wytyczne konserwatorskie nie pozwalają na przebudowę, nadbudowę czy też rozbudowę obiektu, ani na rozbiórkę oficyn. Z tego względu użyteczność działki jest znikoma. Zabytkowy charakter zwiększa koszty remontu.

W odwołaniach podniesiono nadto, że instalacje wodno-kanalizacyjne i energetyczne wymagają wymiany, a na posesji zamieszkują 33 rodziny, z których 28 zajmuje mieszkania na podstawie decyzji z przydziału. Gdyby kupić im mieszkania typu M-3, trzeba by wydatkować prawie 8 milionów zł. W konkluzji autorzy odwołań wnieśli o obniżenie opłaty o połowę.

Dwiema decyzjami z dnia 18 grudnia 1992 r. Izba Skarbowa w P. utrzymała w mocy obie zaskarżone decyzje. W uzasadnieniach opisała jedynie przebieg postępowania i nie ustosunkowując się do żadnego z podniesionych zarzutów stwierdziła, że "(...) po przeanalizowaniu całości akt sprawy, a szczególnie mając na względzie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej postanowiła jak na wstępie (...)".

W skardze wniesionej na obie decyzje R. K. i A. B. ponowili zarzuty z odwołania, a nadto podnieśli, że przy sprzedaży obiektów wpisanych do rejestru zabytków obniża się cenę o 50 procent, a terenowy organ administracji państwowej może zastosować dalszą obniżkę ceny aż do całkowitego zwolnienia włącznie. Zdaniem skarżących, zasada ta wynika "(...) z Dziennika Ustaw Nr 24 z 1988 r. - ust. 21 pkt 4 ppkt 1 i 2 (...)". Stosując wspomnianą zasadę per analogiam, sprzedawca wyznaczył symboliczną cenę 100 mln zł, chcąc pozbyć się zdewastowanej, zaniedbanej posesji z lokatorami. Wcześniej Urząd Miejski i Kuria Diecezjalna nie skorzystali z oferty bezpłatnego przekazania nieruchomości. W 1990 r. Państwowy Zakład Ubezpieczeń wycenił budynki na 61.147.100 zł.

Skarżący wyjaśnili, że nieruchomości nabyli dla potrzeb prowadzonej przez nich galerii sztuki.

Strona 1/2