1. Stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy prawnej nie wywiera bezpośredniego wpływu na sferę sytuacji prawnej danego podmiotu, to nie można mówić o interesie prawnym strony, a co za tym idzie - o statusie strony w postępowaniu, w którym dochodzi do konkretyzacji danej normy prawnej.
2. Z istoty ustrojowej spółki akcyjnej spór o skład i dobór akcjonariuszy należy do drogi sporu cywilnego rozgrywającego się pomiędzy równoprawnymi podmiotami w formach przewidzianych przez Kodeks handlowy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Banku O. S.A. na uchwałę Komisji Nadzoru Bankowego w W. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego - oddala skargę.
Uchwałą z dnia 19 maja 1999 r. Komisja Nadzoru Bankowego zezwoliła na nabycie przez Bank P. S.A. z siedzibą w W. akcji uprawniających łącznie z akcjami już posiadanymi do wykonywania ponad 10 procent głosów, nie więcej niż 20 procent głosów podczas Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Banku O. S.A. z siedzibą w W.
Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo bankowe wniosek o nabycie przez Bank P. S.A. większościowego pakietu akcji złożony został do Komisji Nadzoru Bankowego za pośrednictwem Banku O. S.A. w W.
W dniu 8 czerwca 1999 r. wpłynął wniosek Banku O. SA. skierowany do Komisji Nadzoru Bankowego o ponowne rozpatrzenie sprawy, zmierzający do uchylenia ww. Uchwały Komisji Nadzoru Bankowego i odmiennego orzeczenia co do istoty sprawy poprzez odmówienie Bankowi P. S.A. zezwolenia na nabycie pakietu akcji objętego wnioskiem.
Komisja Nadzoru Bankowego umorzyła postępowanie odwoławcze. W jej ocenie Bank O. Spółka Akcyjna, jako pośredniczący w przekazywaniu wniosku osoby, która zamierza nabyć akcje Banku, nie jest stroną /w rozumieniu art. 28 Kpa/ w postępowaniu przed Komisją Nadzoru Bankowego przewidzianym w art. 25 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Co zatem idzie, nie jest uprawniony do zaskarżenia decyzji Komisji Nadzoru Bankowego. Bank O. SA nie wykazał podstawy prawnej, na mocy której miałby interes prawny w postępowaniu przed Komisją Nadzoru Bankowego o zezwolenie na nabycie znaczącego pakietu jego akcji. Przepisy art. 25 ustawy Prawo bankowe nie mogą bowiem stanowić takiej podstawy, gdyż nakładają na Bank O. SA obowiązek działania "w imieniu osoby" zamierzającej nabyć akcje Banku O. SA.
Realizując więc nie swój własny interes prawny lub obowiązek, lecz działając "w imieniu" inwestora, realizuje jego interes prawny lub obowiązek /art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo bankowe/.
Celem postępowania przed Komisją Nadzoru Bankowego nie jest umożliwienie Bankowi kontrolowania składu jego akcjonariatu. Sprawy o charakterze korporacyjnym pomiędzy spółką a jej akcjonariuszami rozwiązywane są na podstawie przepisów prawa handlowego a spory toczą się przed sądami powszechnymi.
Ostateczną Uchwałę KNB zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego Bank O. SA. Wniósł o jej uchylenie, zarzucił obrazę art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego przy wydaniu zaskarżonej decyzji poprzez bezpodstawne odmówienie statusu strony postępowania administracyjnego, prowadzonego na podstawie art. 25 ustawy Prawo bankowe, oraz naruszenie art. 61 par. 4 Kpa poprzez niezawiadomienie wszystkich stron o toczącym się postępowaniu.
Art. 25 ustawy Prawo bankowe nakazuje wykonanie czynności technicznej złożenia wniosku "w imieniu" inwestora. Bank nie dokonuje kontroli merytorycznej wniosku ani załączników - odpowiada jedynie za jego poprawność formalną i zgodność z wymogami KNB. Bank nie może wniosku nie złożyć, nie może reprezentować inwestora w postępowaniu przed Komisją, nie może też skarżyć w imieniu inwestora niekorzystnego dla zainteresowanego rozstrzygnięcia KNB. Powyższe okoliczności wykluczają przyjęcie, iż ustawodawca uczynił bank przedstawicielem ustawowym inwestora, jak wywodzi się w zaskarżonej uchwale.