Tezy

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o dochodach gmin i zasadach ich subwencjonowania w 1991 r. i 1992 r. oraz o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 89 poz. 518 ze zm./ Urząd Skarbowy udziela ulg, odroczeń i umorzeń oraz stosuje zaniechanie poboru podatku od spadków i darowizn wyłącznie na wniosek lub za zgodą zarządu gminy wyrażonymi w formie decyzji.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.

Uzasadnienie strona 1/2

Izba Skarbowa w W. ostateczną decyzją z dnia 25 maja 1992 r. wymierzyła Janinie Ch. podatek od spadku w kwocie 61.579.000 zł z tytułu nabycia 5/23 zabudowanej nieruchomości położonej w P. przy ul. K. oraz 5/8 zabudowanej nieruchomości położonej w P. przy ul. D. Z akt nie wynika aby na powyższą decyzję była wnoszona skarga do sądu administracyjnego. Natomiast J. Ch. zwróciła się pismem a dnia 15 czerwca 1992 r. o umorzenie jej na podstawie art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ wymierzonego podatku od spadku, gdyż nieruchomość położona przy ul. K. znajduje się w zarządzie państwowym i państwo z tego tytułu czerpie korzyści. Wnioskodawczyni nadmieniła także, że bezskutecznie starała się odzyskać zarząd nad znajdującymi się w budynku lokalami użytkowymi oraz, że ma 65 lat, otrzymuje emeryturę i nie ma możliwości zapłacenia wymierzonego podatku. Na odwrocie "wniosku" znajduje się adnotacja zawierająca propozycję odmownego załatwienia wniosku, gdyż istnieje możliwość uregulowania należności w ratach dostosowanych do możliwości płatniczych oraz opatrzona datą 24 czerwca 1992 r. "zgoda" na tego rodzaju załatwienie sprawy wyrażone w imieniu Prezydenta Miasta P. przez naczelnika Wydziału Finansowego. Urząd Skarbowy w P. decyzją z dnia 26 czerwca 1992 r. wydaną na druku odmówił wnioskowanego umorzenia podatku od spadków z uzasadnieniem takim, jakie było podane w propozycji z dnia 24 czerwca 1992 r. W odwołaniu od tej decyzji J. Ch. zarzuciła naruszenie art. 31 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz art. 7 Kpa, gdyż w sprawie nie zostało przeprowadzone postępowanie dowodowe do czego organ był zobowiązany, a także brak należytego uzasadnienia wydanej decyzji. W dodatkowych pismach z dnia 29 sierpnia, 19 października i 8 grudnia 1992 r. odwołująca wyraziła pogląd, że obecnie spadkobiercą nieruchomości przy ul. K. jest Gmina P., a nie ona, dodatkowo zarzuciła, że decyzja organu I instancji została wydana bez powołania się na art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o dochodach gmin i zasadach ich subwencjonowania w 1991 r. oraz o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 89 poz. 518/ przez co naruszono art. 107 par. 1 Kpa, a także: art. 9 Kpa - przez nie poinformowanie odwołującej o treści powołanego art. 9 ust. 2 przez co nie mogła ubiegać się w Zarządzie Miasta o pozytywne załatwienie jej sprawy, art. 10 Kpa - przez nie zapoznanie jej ze stanowiskiem zarządu miasta, art. 73 par. 1 Kpa oraz art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa przez nie zawieszenie z urzędu postępowania do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego i art. 106 par. 2 Kpa, a także nadesłała fotokopię pisma z dnia 29 października 1991 r. jakie otrzymała z Urzędu Miasta P. w odpowiedzi na pytanie czy w jej sprawie została przez Zarząd Miasta podjęta uchwała, o której mowa w art. 9 ust. 2 ustawy o dochodach gmin (...), wyrażając jednocześnie pogląd, że jej sprawa została załatwiona wbrew obowiązującym w tym zakresie przepisom prawnym i na poparcie swoich twierdzeń odwołała się do wyroku sądu administracyjnego z dnia 6 listopada 1991 r. /III SA 981/91/. Z pisma z dnia 29 października 1992 r. powołanego przez odwołującą wynika, że w sprawach udzielania ulg, odroczeń i umorzeń podatków - Zarząd nie podejmuje uchwał, jedynie opiniuje wnioski przedkładane przez Urząd Skarbowy, który na tej podstawie wystawia decyzję. W aktach sprawy znajduje się protokół "w sprawie wyjawienia majątku", z którego wynika, że odwołująca otrzymuje emeryturę w kwocie 2.947.400 zł oraz dodatkowo pracuje na 1/2 etatu za wynagrodzeniem 1,5 mln zł. Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 22 grudnia 1922 r. (...) utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu przyznano odwołującej rację co do wad uzasadnienia zaskarżonej decyzji, podając jednocześnie, że sprawa nie była skomplikowana, nie wymagała więc gromadzenia dowodów, wyjaśnień i dodatkowych informacji. Jeżeli chodzi o naruszenie art. 9 ust. 2 ustawy o dochodach gmin (...), to podano, że przepis ten obliguje Urząd Skarbowy do współdziałania z Zarządem Gminy tylko w przypadku, gdy zamierza podjąć decyzję uwzględniającą prośbę strony tj. udzielającą rat, odroczeń, umorzeń lub stosującą zaniechanie ustalenia lub poboru podatku. Jeżeli chodzi o meritum sprawy, to podano, że umorzenie zaległości podatkowych stosuje się w sytuacjach wyjątkowych, jeżeli podatnik nie ma możliwości płatniczych, a zapłacenie podatku w istotny sposób pozbawiłoby go środków do życia i utrzymania siebie i rodziny. Osiągany przez odwołującą dochód w wysokości 4.451.400 zł pozwala na spłatę należności w dogodnych ratach miesięcznych. Ponadto wskazano, że strona może zwrócić się o udzielenie innej formy ulgi podatkowej jaką jest hipoteka przymusowa oraz zauważono, że w skład masy spadkowej wchodziła także druga zabudowana nieruchomość, którą zarządza podatniczka wraz z innymi spadkobiercami, a obydwie nieruchomości mają znaczną wartość rynkową. Skargę na tę decyzję wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego J. Ch. wnosząc o jej uchylenie wraz z decyzją ją poprzedzającą z przyczyn podniesionych w toku postępowania odwoławczego. Dodatkowo skarżąca wyraziła pogląd, iż art. 9 ust. 2 ustawy o dochodach gmin (...) przewiduje zwracanie się do zarządu gminy w każdym przypadku, o którym mowa w tym przepisie, a nie w zależności od widzimisię urzędnika załatwiającego sprawę. Ponadto skarżąca zarzuciła, wbrew materiałom z postępowania wymiarowego, że nie posiada żadnej innej zabudowanej nieruchomości, którą zarządza z pozostałymi spadkobiercami. W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie z przyczyn podanych w zaskarżonej decyzji.

Strona 1/2