skargę w części stwierdzającej nieważność decyzji wymiarowej za 1992 r.; uchylono zaskarżone decyzje i decyzję izby skarbowe jw części dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej wymiaru za 1993 r.
Tezy

Podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji nie stanowi - z reguły - naruszenie, i to nawet istotne, przepisów procedury administracyjnej z wyjątkiem bezzasadnego skasowania decyzji ostatecznych na podstawie art. 145 par. 1, art. 154, art. 155, art. 156 par. 1 i art. 161 par. 1 i 2 Kpa. Naruszenia procedury administracyjnej, nawet istotne, np. art. 10 par. 1 Kpa, mogą skutkować, gdy decyzja jest ostateczna, wznowieniem postępowania, a nie stwierdzeniem jej nieważności.

W sytuacji gdy podatek nie wystąpił, wydanie decyzji określającej podatek "w wysokości 0 zł" było działaniem bez podstawy prawnej i skutkowało stwierdzeniem nieważności takiej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Sentencja

oddala skargę w części stwierdzającej nieważność decyzji wymiarowej za 1992 r.; uchylono zaskarżone decyzje i decyzję izby skarbowe jw części dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej wymiaru za 1993 r.

Uzasadnienie

Uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 1995 r. III AZP 34/95 /OSNAPU 1996 nr 5 poz. 69/ została wydana w specyficznej sytuacji i jej intencją nie było zawężenie kręgu osób uprawnionych do ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, lecz "szerokie ustawowe /wynikające z prawa spółdzielczego/ rozumienie wkładu budowlanego i mieszkaniowego i odpowiednio do tego szeroko ujmujące krąg wydatków na cele mieszkaniowe przewidziane w tym przepisie /art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "c" ustawy/".

Wychodząc z założenia, że celem tego przepisu było preferowanie i stymulowanie starań o uzyskanie mieszkania z własnych środków, w tym przez rozwój budownictwa spółdzielczego, jak wynika z uzasadnienia uchwały - zmierzała ona także do tego, aby zapobiec swoistej dyskryminacji, w niektórych wyrokach NSA, członków spółdzielni mieszkaniowych, którzy spłacali w danym roku kredyt /jego część/ zaciągnięty przez spółdzielnię na budownictwo mieszkaniowe oraz odsetki od tego kredytu, w stosunku do tych osób /też członków spółdzielni/, które ponosiły wydatki na pokrycie /spłatę/ przyznanego im /zaciągniętego przez nie/ kredytu.

Jak wynika z zaskarżonej decyzji, nieważność decyzji wymiarowej urzędu skarbowego z 29 grudnia 1995 r. stwierdzono wobec "nieprzeprowadzenia stosownego postępowania wyjaśniającego i nieuwzględnienia tej okoliczności przez urząd skarbowy przy wydawaniu decyzji z 29 grudnia 1995 r."

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji nie stanowi, z reguły, naruszenie, i to nawet istotne, przepisów procedury administracyjnej z wyjątkiem bezzasadnego skasowania decyzji ostatecznych na podstawie art. 145 par. 1, art. 154, art. 155, art. 156 par. 1 i art. 161 par. 1 i 2 Kpa. Naruszenia procedury administracyjnej, nawet istotne, np. art. 10 par. 1 Kpa, mogą skutkować, gdy decyzja jest ostateczna, wznowieniem postępowania, a nie stwierdzeniem jej nieważności.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 i art. 29 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w części dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej wymiaru za 1993 r. uchylono zaskarżone decyzje i decyzję izby skarbowej z 14 sierpnia 1996 r.

Jeżeli chodzi o decyzję stwierdzającą nieważność decyzji wymiarowej dotyczącej 1992 r., to jest ona prawidłowa, ale z zupełnie innych powodów aniżeli w niej podane. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych i art. 45 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych urząd skarbowy wydaje decyzję wymiarową, gdy zaistnieje potrzeba określenia innej wysokości podatku. W sytuacji gdy podatek nie wystąpił, wydanie decyzji określającej podatek "w wysokości 0 zł" było oczywiście działaniem bez podstawy prawnej i skutkowało stwierdzeniem nieważności takiej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Mając powyższe na względzie należało w tej części skargę oddalić, stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o NSA, jako bezzasadną.

Strona 1/1