Sam fakt, że posiadany przez bank budynek wymaga kapitalnego remontu i w związku z tym nie jest okresowo użytkowany - nie ma wpływu na wymiar podatku od nieruchomości, określany przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
oddala skargę.
Zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzją z dnia 26 września 1996 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. utrzymało w mocy zakwestionowaną w odwołaniu Banku Gospodarki Żywnościowej decyzję, wydaną z upoważnienia Prezydenta miasta stołecznego Warszawy z dnia 25 kwietnia 1996 r. wymierzającą podatek od nieruchomości położonej w W. w kwocie 144.437 zł. oraz odsetek za zwłokę od dnia 12 kwietnia 1996 r. W uzasadnieniu decyzji podano, że nabyty przez podatnika budynek o powierzchni 17.856 m2 podlega podatkowi od nieruchomości, a jego zły stan techniczny nie ma wpływu na obowiązek opłacania podatku od nieruchomości zgodnie z art. 2 i art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./. Z dokumentów sprawy wynika bowiem, że budynek ten istnieje, a właściciel budynku nie wystąpił o jego wyłączenie z eksploatacji.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję skarżący Bank wniósł o uchylenie decyzji organów podatkowych obu instancji. Zarzucił, iż wydane one zostały z naruszeniem art. 3 ust. 1 i 4 powołanej ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ przez błędne przyjęcie, że obiekt znajdujący się na terenie nieruchomości nabytej przez Bank jest budynkiem podlegającym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Obiekt ten bowiem pozbawiony jest całkowicie cech użyteczności dla działalności bankowej, a także nie jest obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, ponieważ brak w nim instalacji i urządzeń technicznych.
Skarżący Bank zarzucił także, że w sprawie naruszono art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych błędnie przyjmując, że obiekt ma powierzchnie użytkowe, które mogą być podstawą obciążenia podatkiem od nieruchomości w sytuacji, gdy "powierzchnie znajdujące się w tym obiekcie nie mają żadnych cech użyteczności". W uzasadnieniu skargi wskazano, że przedmiotowy budynek jest w istocie nie wykorzystywaną od wielu lat przez poprzednich właścicieli żelbetonową konstrukcją, na bazie której ma dopiero powstać, praktycznie od podstaw, budynek przeznaczony na siedzibę centrali Banku. Nie spełnia ona przy tym wymogów do uznania jej za budynek w rozumieniu prawa budowlanego, albowiem obiekt ten poprzez zniszczenie utracił cechy budynku i cechy jakiejkolwiek użyteczności, a zatem nie spełnia ustawowych przesłanek do naliczenia podatku.
Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie.
Kolegium wskazało, że z dokumentów wynika, iż skarżący Bank zakupił budynek o powierzchni użytkowej 17.856 m2, zaś przeprowadzenie remontu w budynku istniejącym, choćby to był remont kapitalny, polegający na zdjęciu dachu i całkowitej wymianie instalacji, nie stanowi podstawy do zwolnienia z opłacania za ten budynek podatku od nieruchomości. Zdaniem Kolegium, obowiązek podatkowy powstaje przez sam fakt posiadania nieruchomości, bez względu na to, czy przynosi ona zysk jej posiadaczowi, zaś wyłączenie z użytkowania budynku wskutek zniszczenia - w części lub w całości - powinno być stwierdzone w formie decyzji /art. 68 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane/. Decyzji takiej brak, bo skarżący o nią nie występował.