Zwolnienie przez radę gminy na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ generalnie wszystkich mieszkańców gminy od podatku od nieruchomości, przypadającego od budynków mieszkalnych i ich części, stanowi przekroczenie uprawnień rady gminy przewidzianych w tym przepisie.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Rady Gminy K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody S-kiego z dnia 25 marca 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności ś 2 pkt 2 uchwały Rady Gminy zwalniającego od podatku od nieruchomości wszystkich podatników będących posiadaczami budynków mieszkalnych.
Uchwałą z dnia 25 lutego 1992 r. Rada Gminy w K. ustaliła stawkę podatku od nieruchomości od budynków mieszkalnych lub ich części w wysokości 300 zł za m /par. 1 pkt 4/ i równocześnie w par. 2 pkt 2 zwolniła od tego podatku wszystkich podatników będących posiadaczami budynków mieszkalnych.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 25 marca 1992 r. Wojewoda S-ki na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ stwierdził nieważność tej uchwały w części dotyczącej zwolnienia od podatku wszystkich posiadaczy budynków mieszkalnych, z uzasadnieniem, iż z art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ wynika, że obowiązek podatkowy ciąży na wszystkich osobach fizycznych i prawnych oraz jednostkach organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, które są właścicielami, posiadaczami samoistnymi oraz zależnymi nieruchomości, użytkownikami wieczystymi lub posiadającymi nieruchomość bez tytułu prawnego albo nią zarządzającymi Zdaniem Wojewody, żaden przepis tej ustawy nie przewiduje możliwości całkowitego zwolnienia tych podmiotów od płacenia podatku od nieruchomości. W myśl art. 7 ust. 2 powyższej ustawy rada gminy jest uprawniona do wprowadzania innych zwolnień od podatku niż określone w art. 7 ust. 1 tej ustawy, co nie oznacza, iż ma ona prawo do całkowitego zwolnienia wszystkich podatników od płacenia podatku od nieruchomości lub od poszczególnych rodzajów nieruchomości. Wojewoda zauważył też, że skoro Rada Gminy ustaliła stawkę podatku od nieruchomości od budynków mieszkalnych lub ich części, to niezrozumiałe jest zwolnienie od podatku z tego tytułu wszystkich podatników.
W skardze na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody S-kiego Wójt Gminy K. wyjaśnił jedynie, że podejmując uchwałę o zwolnieniu od podatku posiadaczy budynków mieszkalnych, Rada Gminy kierowała się ich sytuacją finansową
W odpowiedzi na skargę Wojewoda S-ki wnosi o jej oddalenie.
Rozpoznając skargę, Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Za trafną należy uznać uwagę zawartą w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody, że skoro w par. 1 pkt 4 wspomnianej uchwały z dnia 25 lutego 1992 r. Rada Gminy ustaliła stawkę od 1 m2 powierzchni budynków mieszkalnych lub ich części, to niezrozumiały był fakt zwolnienia od tego podatku wszystkich podatników w dalszej części uchwały.
Inną niekonsekwencją przepisów tej uchwały było zwolnienie od podatku w par. 2 pkt 1 "właścicieli budynków innych niż mieszkalne, którzy przekazali gospodarstwo rolne na Skarb Państwa", a następnie w par. 2 pkt 2 zwolnienie "wszystkich podatników z podatku od budynków mieszkalnych". Mając na względzie par. 5 uchwały, stanowiący, iż uchwała ta "ma zastosowanie odnośnie podatku od nieruchomości w roku 1992", należałoby dojść do wniosku, że przepisy par. 2 pkt 1 w części utrzymującej obowiązek podatkowy właścicieli budynków mieszkalnych, którzy przekazali gospodarstwo rolne, oraz par. 2 pkt 2 w roku podatkowym 1992 są przepisami martwymi.