1. W świetle Kodeksu cywilnego, nakłady poniesione na cudzym gruncie są prawem majątkowym i jako takie mogą być przedmiotem zbycia. Do obliczenia kosztów uzyskania przychodów w takim zbyciu stosuje się reguły art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Skoro prawo nie przewiduje po stronie podatnika obowiązku modernizacji drogi publicznej, to przekazanie takiej inwestycji podatnika powinno mieć raczej charakter odpłatny.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi GBS Objekt 36 Sp. z o.o. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 28 marca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Zaskarżoną decyzją z dnia 28.03.2002 r. (...), po rozpatrzeniu odwołania GBS Objekt 36 sp. z o.o. od decyzji Pierwszego Urzędu Skarbowego W.-Ś. z dnia 19.11.2001 r. (...) odmawiającej stwierdzenia nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r., Izba Skarbowa w W. uchyliła decyzję organu I instancji.
Jak wynika z motywów powyższej decyzji wnioskiem z dnia 20.09.2001 r. GBS Objekt 36 sp. z o.o. wystąpiła z żądaniem stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2000 w wysokości 426.761,00 zł. Zdaniem Spółki nadpłata powstała w wyniku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 2.694.189,11 zł stanowiącej równowartość wydatków związanych z wytworzeniem oraz remontem infrastruktury drogowej niezbędnej dla wybudowanego Centrum Handlowego w S., a w szczególności budowy i modernizacji infrastruktury drogowej w rejonie ul. Sz. Decyzją z dnia 19.11.2001 r. (...) Pierwszy Urząd Skarbowy W.-Ś. odmówił stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2000. W uzasadnieniu stwierdzono, iż warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z infrastrukturą drogową jest odpłatne zbycie środków trwałych. Natomiast spółka dokonując nieodpłatnego przekazania ww. środków wypełniła przesłanki wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów darowizny i ofiary wszelkiego rodzaju.
W odwołaniu wniesionym od decyzji organu I instancji strona zarzuciła naruszenie zarówno przepisów prawa materialnego, jak i postępowania podatkowego. W szczególności wskazała na naruszenie art. 16 ust. 1 pkt 14 i art. 16b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a także art. 120-121 w związku z art. 124, art. 187 oraz art. 210 par. 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej i art. 7 Konstytucji, a ponadto pominięcie oficjalnej interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 22.12.1998 r. Nr PB 3-6035/722-645/WK 98. Ponadto podatnik wniósł, na podstawie art. 227 kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 5 ust. 7 pkt 1 ustawy o urzędach i izbach skarbowych, skargę na wadliwe działanie Pierwszego Urzędu Skarbowego W.-Ś. oraz jego pracowników przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy zarzucając osobom prowadzącym postępowanie błędy, zaniedbania oraz nienależyte wykonywanie obowiązków połączone z lekceważeniem prawa o postępowaniu podatkowym noszące, zdaniem pełnomocnika, znamiona arogancji.
Izba Skarbowa w W. po rozpatrzeniu zarzutów podniesionych w odwołaniu decyzją z dnia 28.03.2002 r., (...) uchyliła decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego W.-Ś. i stwierdziła wysokość nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r. w kwocie 12.753,00 zł.
Na powyższą decyzję GBS Objekt 36 sp. z o.o. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie uzupełnioną pismem procesowym z dnia 3.06.2002 r. Wnosząc w niej o uchylenie decyzji organów obu instancji skarżąca zarzuca naruszenie prawa w wyniku błędnego przyjęcia, iż spółka nie spełniła warunków, o których mowa w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym wydatki poniesione na wytworzenie lub nabycie środków trwałych w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi stanowią koszt uzyskania przychodu w razie odpłatnego zbycia tych środków.