Gdy lokal stanowi małżeńską wspólność majątkową, potwierdzenie uprawnienia do przebywania w lokalu /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ zaliczyć należy do czynności przekraczających zwykły zarząd majątkiem, a zatem w takiej sytuacji wymagana jest zgoda obojga małżonków, bez względu na to, czy z wnioskiem o zameldowanie na pobyt stały w lokalu występuje osoba bliska właścicielowi lokalu, czy osoba mu obca.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Ignacego M. na decyzję Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 30 sierpnia 1986 r. w przedmiocie przyjęcia zgłoszenia pobytu stałego Marii M. i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził na rzecz Ignacego M. od Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Maria M. wystąpiła 28 maja 1986 r. z wnioskiem o zameldowanie na pobyt stały w lokalu przy ul. K. nr 4 w W. Stwierdzała w podaniu, że dom stanowi własność jej rodziców. Do 1984 r. była zameldowana poza tym adresem. Później zameldowana była u dziadków, mieszkających przy ul. N. nr 20 m 2 również w W., ze względu na okresowe pogorszenie stanu ich zdrowia i potrzebę opieki nad nimi, jednakże jej rzeczy osobiste znajdowały się nadal w domu przy ul. K. nr 4. Obecnie jest w ciąży i przebywa stale pod wskazanym wyżej adresem. Wymeldowała się już z ul. N. nr 20 m 2, dowiedziała się jednak, że jej ojciec zastrzegł, aby jej nie meldować przy ul. K. nr 4. Podała, że powierzchnia lokalu wynosi 120 m2, ma w nim swój pokój, meble, pralkę, lodówkę oraz rzeczy osobiste. Brak zameldowania w lokalu, w którym mieszka, bardzo komplikuje jej życie. Wskazywała, że spotyka się codziennie z pogróżkami ojca. Żyją z matką w ciągłym napięciu.
Decyzją z dnia 23 lipca 1986 r. nr WSA-I V0621-346/86-3 Kierownik Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Dzielnicowego w Warszawie orzekł o zameldowaniu na pobyt stały Marii M. w lokalu nr 1 przy ul. K. nr 4 w W. W uzasadnieniu decyzji podał, że Dionizja Cz.-M., matka wnioskodawczyni, a współwłaścicielka domu przy ul. K. 4, potwierdziła na zgłoszeniu pobyt córki w lokalu nr 1, jak również potwierdziła posiadanie przez córkę uprawnień do pobytu w tym lokalu. Natomiast fakt zamieszkiwania córki w lokalu kwestionuje jej ojciec, Ignacy M. W związku z tym przeprowadzono postępowanie wyjaśniające, które wykazało, że Maria M. mieszka w lokalu przy ul. K. nr 4 i ma uprawnienia do przebywania w nim.
Od decyzji organu I instancji odwołał się Ignacy M. Wnosił o jej uchylenie, stwierdzając, że córka przebywa we wskazanym lokalu tylko okresowo, nie ma w nim swoich rzeczy. Wskazywał, że potwierdzenie uprawnień do przebywania w lokalu, wydane przez jednego ze współwłaścicieli, jest niewystarczające. W budynku znajduje się tylko jeden lokal wykorzystywany przez niego i żonę. Powoływał się na art. 37 par. 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i stwierdzał, że umowa użyczenia lokalu jest nieważna, ponieważ on - jako współwłaściciel domu - nie wyraził zgody na jej zawarcie.
Decyzją z dnia 30 sierpnia 1986 r. nr SA-V-621/329/86 Dyrektor Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazano, że w sprawie zostało przeprowadzone postępowanie wyjaśniające. Wykazało ono, że Maria M. mieszka w lokalu nr 1 przy ul. K. nr 4, a zatem występuje po jej stronie obowiązek meldunkowy, wynikający z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Konflikt pomiędzy ojcem i córką i wypływająca stąd odmowa potwierdzenia uprawnień do pobytu w lokalu spowodowała konieczność rozstrzygnięcia sprawy zameldowania córki decyzją administracyjną. W odwołaniu strona nie wnosi okoliczności dających podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji. Fakt toczącej się w sądzie sprawy o rozwód między małżonkami M. nie może obecnie stanowić podstawy do odmowy zameldowania osoby, która faktycznie w lokalu zamieszkuje.