1. Trudności w wyegzekwowaniu wykonania decyzji, wynikające z negatywnego stanowiska jej adresatów lub innych osób zainteresowanych utrzymaniem dotychczasowego stanu rzeczy, nie stanowią o niewykonalności decyzji i nie uzasadniają stwierdzenia jej nieważności z tego tytułu.
2. Osoby, posiadające pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód, są stronami postępowania w sprawie dotyczącej funkcjonowania i użytkowania urządzeń wodnych, z których korzystają.
3. Do rzecznego węzła wodnego będącego obiektem budowlanym w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, mają zastosowanie przepisy tej ustawy z uwzględnieniem przepisów działu IV ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Wojewódzkiego Zarządu Inwestycji Rolniczych w L. na decyzję Ministra-Kierownika Urzędu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z dnia 18 czerwca 1985 r. w przedmiocie wykonania węzła wodnego zgodnie z projektem technicznym i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 2 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od tego organu kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 28 września 1983 nr GW-A.720/88/83 Wojewoda L-ski zobowiązał Zarząd Inwestycji Rolniczych w L., będący administratorem rzek M. i D. oraz inwestorem regulacji rzeki M., do doprowadzenia węzła wodnego rzek M. i D. do stanu zgodnego z projektem technicznym "Regulacji rzeki M. w km 5+818-7+814". Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności, a w uzasadnieniu wskazano, że węzeł wodny nie jest wykonany zgodnie z projektem technicznym, w wyniku czego nie jest dokonywany rozrząd wód zakładany w projekcie i przy niskich stanach wód występuje przepływ ścieków z Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w M. do dolnego odcinka rzeki M., co powoduje zatruwanie środowiska oraz śnięcie ryb w stawach napełnionych wodą z tej rzeki poniżej węzła.
W odwołaniu od powyższej decyzji Zarząd Inwestycji Rolniczych w L. podniósł, że omawiany węzeł wodny został wykonany zgodnie z projektem, lecz już po odbiorze robót nieznani sprawcy wykonali przekop, kierując wody zanieczyszczone ściekami zakładu mleczarskiego w M. korytami rzek M. i D. Ponadto, że decyzja jest sprzeczna z decyzją Wojewody L-skiego z dnia 19 lipca 1982 nr GW-A-7211/129/82, ustalającą przepływy nienaruszalne rzeki M. i D.
Po rozpatrzeniu odwołania, Minister-Kierownik Urzędu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej decyzją nr OUW-I/550/25/85 z dnia 18 czerwca 1985 r. utrzymał w mocy tę decyzję, wskazując, że organ I instancji postanowieniem z dnia 22 października 1983 nr GW-A.7211/172/83, nie zaskarżonym przez odwołującego się, sprostował oczywistą pomyłkę w decyzji z 1982 r., a zatem nie zachodzi sprzeczność między obiema wskazanymi wyżej decyzjami. Ponadto podniesiono, że odwołujący się nie przedstawił rozwiązań alternatywnych odprowadzania ścieków, a dopiero po ich opracowaniu można ewentualnie podjąć przewidziane prawem działania w kierunku zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji.
W skardze na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Zarząd Inwestycji Rolniczych w L. zarzucił niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności kwestionowano twierdzenie o braku starań w sprawie opracowania alternatywnego rozwiązania technicznego odprowadzenia ścieków inną trasą, z pominięciem rzek D. i M., podczas gdy działania takie zostały podjęte, lecz wykonane pomiary wykazały, że rozwiązanie zamienne będzie wymagało nakładów finansowych rzędu kilkunastu milionów złotych. Zarzucił także niewykonalność zaskarżonej decyzji ze względu na długotrwały konflikt mieszkańców wsi K. i K.L., usytuowanych nad rzeką D., z mieszkańcami wsi W., położonej nad rzeką M., co spowodowało kilkakrotne czynne uniemożliwienie wykonania robót mających na celu przywrócenie koryta rzeki M. do stanu pierwotnego. W związku z tym wykonanie tych robót będzie możliwe tylko pod warunkiem zastosowania bezpośrednich środków przymusu w stosunku do mieszkańców tych wsi. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, jak też decyzji organu I instancji, na podstawie art. 207 par. 3 w związku z art. 156 par. 1 pkt 5 Kpa.