Odpowiedzialność podatkowa określona w art. 48 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ jest odpowiedzialnością posiłkową i wynikać może dopiero z decyzji orzekającej o takiej odpowiedzialności na podstawie art. 40 ust. 1 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Kazimierza B. na sześć decyzji Podatkowej Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Siedlcach z dnia 30 maja, 4 czerwca i 5 czerwca 1985 r. w przedmiocie wymiaru podatków obrotowego i dochodowego za lata 1978 i 1979 i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżone decyzje, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w Siedlcach kwotę złotych piętnaście tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego. W pozostałej części Naczelny Sąd Administracyjny skargi oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa.
Zaskarżonymi decyzjami z dnia 30 maja 1985 nr IS PKO VIIa-139/84, z dnia 4 czerwca 1985 nr IS PKO VIIa-140/84, nr IS PKO VIIa-142/84 i nr IS PKO VIIa-143/84 oraz z dnia 5 czerwca 1985 nr IS PKO VIIa-141/84 i nr IS PKO VIIa-144/85 Podatkowa Komisja Odwoławcza przy Izbie Skarbowej w Siedlcach orzekła o wysokości podstaw opodatkowania i wymiarze podatków obrotowego i dochodowego za lata 1978-1979 Kazimierzowi B. z tytułu działalności w zakresie wyrobu i szlifowania szkieł ozdobnych oraz kryształów, prowadzonej w Ł., oraz z tytułu prowadzenia drugiego zakładu rzemieślniczego w zakresie wytopu szkła w Ż. Z uzasadnień zaskarżonych decyzji wynikało, że organy podatkowe - wykorzystując akta dochodzenia w sprawie karnej skarbowej - przyjęły, iż Kazimierz B. - obok działalności prowadzonej w Ł. - prowadził również zakład wytwarzania szkieł ozdobnych i kryształów w Ż., posługując się nazwiskiem swojego siostrzeńca Wiesława B. Ustalenia te przyjęto jako podstawę do wyłączenia z opodatkowania w formie zryczałtowanej i wymierzenia podatków obrotowego i dochodowego na zasadach ogólnych na nazwisko Kazimierza B.
W skargach wniesionych na te decyzje do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kazimierz B. zarzucił organom brak podstaw do uznania, że oprócz zakładu w Ł. prowadził również drugi zakład w Ż. i w związku z tym brak było uzasadnienia do wyłączenia ze zryczałtowanych form opodatkowania i wymierzenia podatków na zasadach ogólnych. Skoro jednak przyjęto fakt firmowania zakładu w Ż., co skarżący kwestionował, to za zobowiązania podatkowe z tego zakładu powinien odpowiadać solidarnie skarżący i Wiesław B., zgodnie z art. 48 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, a nie tylko sam skarżący. Ponadto zarzucił naruszenie przepisów postępowania - w szczególności art. 7, 77 par. 1, art. 81 i 107 par. 3 Kpa - przez dowolne ustalenia wysokości obrotów i dochodów stanowiących podstawę opodatkowania i tym samym zawyżenie wymiaru podatków. Ustalenia w zakresie wysokości podstaw opodatkowania zostały zaczerpnięte z akt postępowania karnego skarbowego, które ostatecznie umorzono na podstawie amnestii. W tej sytuacji akta te nie mogły dostarczyć żadnych wiążących ustaleń, zwłaszcza że niektóre ustalenia, dotyczące wysokości obrotów i dochodów pozostają w sprzeczności z dowodami zebranymi w sprawie karnej skarbowej, gdyż nie uwzględniają opinii biegłych, które znajdowały się w aktach Sądu Rejonowego w G. Dla ustalenia wysokości obrotu przy 20 dniach produkcyjnych w miesiącu i średniej cenie 120 zł za 1 kg wyrobów. Skarżący podał, że średnia cena wyrobów nie powinna przekroczyć 90 zł za 1 kg, gdyż sprzedane były wyroby ze szkła w cenie 60 zł za 1 kg oraz wyroby kryształowe w cenie 120 zł za 1 kg. Nie zgadzał się ze stwierdzeniem zamieszczonym w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji, że ustalony w ten sposób obrót był dla niego korzystny, gdyż był wyliczony od sprzedaży wyrobów w kilogramach, podczas gdy faktycznie były one sprzedawane w sztukach. Zdaniem skarżącego, cena 1 sztuki wyrobu była ustalana według wagi, dlatego wniosek organów podatkowych o rzekomo korzystnym przyjęciu ustaleń w tym zakresie nie jest prawdziwy. Przyjęcie do wyliczenia obrotu 20 dni produkcyjnych w zakładzie w Ż. nie uwzględnia awarii i przestojów spowodowanych brakiem dopływu prądu i gazu oraz przerw na czyszczenie wanny, niezbędnych w procesie technologicznym. Uważał, że argumentacja zaskarżonych decyzji, iż uwzględnienie tylko 20 dni roboczych w miesiącu pokrywało ewentualne przerwy, świadczyła o ułatwieniu sobie pracy przez organ podatkowy, którego obowiązkiem było ustalenie faktycznych rozmiarów czasu pracy zakładu. Skarżący kwestionował również wysokość normy zysku przyjętej do ustalenia dochodu z zakładu w Ż. Przyjęcie wskaźnika zysku 30 procent dla zakładu w Ż., w porównaniu ze wskaźnikiem zysku 24 procent i 22 procent dla zakładu w Ł., uważał za nieprawidłowe, gdyż jest powszechnie wiadomo, że zysk każdego nowo uruchomionego zakładu jest niższy od zysku, jaki przynosi zakład działający dłużej. W świetle powyższego przyjęcie wskaźnika zysku dla zakładu w Ż. uznaje za wadliwe i nie znajdujące potwierdzenia tak w materiale dowodowym, jak również w normach ustalonych przez Ministerstwo Finansów.