Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Anny i Grzegorza T. na decyzję Ministra Finansów (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych - oddala skargę.
W dniu 22.10.1996 r. Urząd Skarbowy w Ś. wydał decyzję, w której określił Annie i Grzegorzowi T. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1995 rok w wysokości 1.508,40 zł.
Jak wynika z uzasadnienia decyzji, Urząd Skarbowy nie uwzględnił odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem związanych z poczynionymi przez strony wydatkami w kwocie 795 zł od dochodu Grzegorza T. i 560 zł od dochodu Anny T., gdyż uznał, że wydatki te - z uwagi na fakt późniejszych darowizn obdarowanych na rzecz darczyńców - nie wypełniają przesłanek umowy darowizny określonych w art. 888 par. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny /Dz.U. nr 16 poz. 93 ze zm./. Od decyzji tej strony nie wniosły odwołania, natomiast w dniu 4.12.1996 r. ich pełnomocnik złożył wniosek o stwierdzenie - na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa - nieważności decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego.
Decyzją z dnia 22.01.1997 r. Izba Skarbowa w W. odmówiła stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego w Ś.
W uzasadnieniu podano, że Urząd Skarbowy w Ś. właściwie uznał, że stan faktyczny nie pozwolił na stwierdzenie wystąpienia darowizn podlegających odliczeniu od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ i wobec czego Urząd Skarbowy w Ś. prawidłowo ustalił Annie i Grzegorzowi T. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1995 r. Od decyzji tej pełnomocnik stron złożył odwołanie w którym zarzucił, że decyzje organów podatkowych zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa tj. art. 26 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 7-9 w związku z art. 75-77 i art. 107 par. 3 Kpa.
Przytoczone w odwołaniu argumenty nie przekonały Ministra Finansów, który decyzją z dnia 25.11.1999 r. utrzymał w mocy decyzję Izby Skarbowej w W., podzielając jej motywy. W uzasadnieniu decyzji Ministra Finansów wskazano, że w świetle art. 45 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych decyzji Urzędu Skarbowego nie można uznać za wydaną bez podstawy prawnej. Brak jest też przesłanek do uznania jej za wydaną z rażącym naruszeniem prawa.
Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 lit. "a"/ ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /w brzmieniu obowiązującym w 1995 r./, odliczeniu od dochodu przed opodatkowaniem podlegały kwoty darowizn m.in. na cele naukowe, oświatowe, kulturalne, kultury fizycznej i sportu, ochrony zdrowia łącznie do wysokości nie przekraczającej 15 procent dochodu.
Stosownie do postanowień art. 888 par. 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Jak wynika z akt sprawy - Anna T. i Grzegorz T. dokonali wzajemnych darowizn odpowiednio z Janiną B. i Janem T. W dniu 15.05.1995 r. Anna T. podarowała Janinie B. kwotę 560 zł, a w dniu 10.06.1995 r. /czyli po upływie niespełna miesiąca/Anna T. otrzymała od Janiny B. kwotę 550 zł. Natomiast w dniu 14.03.1995 r. Grzegorz T. podarował Janowi T. kwotę 795 zł, w dniu 26.12.1995 r. Grzegorz T. otrzymał od Jana T. kwotę 1300 zł. W tym stanie sprawy trudno uznać, że celem poszczególnych umów było dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy, skoro obdarowany zwracał darczyńcy /w przypadku Anny T. i Janiny B. już po niespełna miesiącu/ podarowane kwoty zawierając kolejne umowy darowizny. Za niesłuszny uznał też Minister Finansów zarzut, jakoby w toku postępowania zostały naruszone przepisy art. 7-9 w związku z art. 75-77 i art. 107 par. 3 Kpa. Urząd Skarbowy w Ś. jak i Izba Skarbowa w W. podjęły wszelkie niezbędne działania zmierzające do wyjaśnienia stanu faktycznego a stronom zapewniono czynny udział w prowadzonym postępowaniu.