uchyla zaskarżoną decyzję.
Art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 45 poz. 226/ uprawnia organ podatkowy do ustalenia wartości rynkowej przedmiotu czynności cywilnoprawnej według zasad określonych przepisami o podatku od spadków i darowizn.
Korzystając z tego uprawnienia Urząd Skarbowy powołał dwóch biegłych, którzy oszacowali jedynie wartość nieruchomości, będącej przedmiotem przeniesienia własności na podstawie umowy dożywocia i od tej wartości wyliczono należną /10 procent/ opłatę skarbową.
Tymczasem zasady dotyczące ustalenia wartości rynkowej, określone w ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207/ stanowią m.in., że podstawą opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw po potrąceniu długów i ciężarów /art. 7 ust. 1/ - czyli tzw. "czysta wartość".
Umowa o dożywocie, o której mowa w art. 908 par. 1 Kc, jest umową konsensualną i wzajemną. Przy ustalaniu podstawy opłaty skarbowej od tego rodzaju czynności cywilnoprawnej należy od wartości nieruchomości, będącej przedmiotem przeniesienia własności, odliczyć wartość obciążających nabywcę, a przysługujących dożywotnikowi na podstawie tego przepisu lub wynikających z umowy "świadczeń".
Wartość świadczeń powtarzających się należy ustalić stosownie do wskazań art. 13 ustawy o podatku od spadków i darowizn.
Odliczeniu podlega również wartość poczynionych przez nabywcę na nieruchomości nakładów, które należy traktować jako długi.
Dopiero tak wyliczona, w oparciu o wymienione wyżej zasady, wartość może stanowić podstawę wymiaru opłaty skarbowej.