Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1994 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku NSA Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie I SA/Lu 321/96~ oddala rewizję nadzwyczajną.
Tezy

Po upływie okresu zwolnienia podatkowego, przedmiotem rozliczeń podatkowych stają się zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ przychody i koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, powstałe od pierwszego dnia okresu objętego obowiązkiem podatkowym.

Do kosztów uzyskania przychodu w okresie objętym obowiązkiem podatkowym nie jest dopuszczalne wliczanie /art. 7 ust. 3 pkt 1 tej ustawy/ strat powstałych w okresie, w którym podatnik korzystał ze zwolnienia dochodu od podatku /art. 7 ust. 4 zdanie 2 ustawy/.

Strata poniesiona w okresie zwolnienia podatkowego jest stratą ekonomiczną z tytułu ponoszenia ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej, a nie stratą w rozumieniu prawa podatkowego.

Funkcją zwolnienia od podatku nie jest objęcie przez Skarb Państwa ryzyka gospodarczego podatnika.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi "SIPMA" SA (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1994 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 28 lutego 1997 r. I SA/Lu 321/96

oddala rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie strona 1/6

Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w L. decyzją z dnia 7 listopada 1995 r.(...), działając na podstawie art. 5 ust. 3, art. 19 i 20 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz art. 7 ust. 4, art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 28 i 35 i art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, określił wysokość zobowiązania podatkowego Spółki Akcyjnej "S." w L. z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1994 r. na kwotę 32.135.408.000 st. zł, a także kwotę do przypisu 7.365.388.000 st. zł /po denominacji 736.538 zł 80 gr./ za poszczególne miesięczne okresy sprawozdawcze wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę.

W uzasadnieniu decyzji (...) Urząd Skarbowy stwierdził nieprawidłowe rozliczenie przez wymienioną Spółkę podatku dochodowego od osób prawnych za 1994 r. Dotyczyło to w szczególności niewłaściwego odliczenia straty z lat ubiegłych, a także nieprawidłowego kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Powołując się na art. 7 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, Urząd Skarbowy podał, że przychodów i kosztów ze źródeł wolnych od podatku nie łączy się z dochodami z innych źródeł, czyli strata za 1991 r. nie może być odliczona przez Spółkę po upływie zwolnienia w 1994 r. W związku z tym Spółka nie może odliczyć w 1994 r. straty poniesionej w 1991 r. w okresie zwolnienia od podatku dochodowego. Dlatego Urząd Skarbowy zwiększył podstawę opodatkowania o kwotę 18.367.540.000 st. zł, stanowiącą nieprawidłowe odliczenie straty.

Na tle zebranego materiału dowodowego Urząd Skarbowy wskazał następujące nieprawidłowości. Spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w maju 1994 r. kwotę 2.035.000 st. zł jako zakup środków farmaceutycznych do przychodni przyzakładowej. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 35 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatnika pośrednio na rzecz pracowników, jeżeli obowiązek ich ponoszenia nie wynika z układu zbiorowego pracy lub innych aktów prawnych. Koszt utrzymania przychodni przyzakładowej nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów. Z tego powodu Urząd postanowił zmniejszyć o tę kwotę koszty uzyskania przychodów za 1994 r.

Spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w 1994 r. wydatki na rzecz pracowników z tytułu zakupu biletów miesięcznych MPK w kwocie 1.880.000 zł /w lutym i czerwcu po 440.000 zł, we wrześniu i grudniu po 500.000 zł/, co stanowi naruszenie art. 16 ust. 1 pkt 35 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Urząd Skarbowy nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reklamę i reprezentację w kwocie 42.012.000 zł w części przekraczającej 0,25 procent przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 wymienionej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy Urząd Skarbowy postanowił uznać opłatę dodatkową w kwocie 4.380.000 zł jako koszt uzyskania przychodu miesiąca września 1994 r., bowiem kwota ta stanowi świadczenie należne zakładowi urządzeń kanalizacyjnych.

Strona 1/6