Z przepisu tego wynika, zatem obowiązek organu podatkowego dokonywania oceny wydatków poczynionych na zakup towarów i usług dla celów ustalenia, czy wydatek ten mieści się w zakresie pojęciowym kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Sformułowanie tego przepisu jest takie, że nawet spełnienie wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 19 ustawy, przy ustaleniu, że wydatek, na zakup towarów i usług nie nosi charakteru kosztów uzyskania przychodów, spowodować musi brak możliwości odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów lub usług. W rozpoznawanej sprawie zebrany materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 19 ustawy, ani też wynikający z faktur wydatek nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Nie można, bowiem zakwestionować stanowiska organów skarbowych orzekających w sprawie, które, oceniając wszystkie okoliczności faktyczne, doszły do przekonania, że wystawiona przez Spółkę "A." faktura z 30 czerwca 1995 r. nie może stanowić podstawy do odliczenia przez skarżącego podatku naliczonego z tej faktury.
Znaczenie istotne dla oceny faktury jako dokumentu stwierdzającego przeprowadzenie operacji gospodarczej mają nie tylko jej cechy formalne, lecz również okoliczności faktyczne sprawy, z których - zdaniem Sądu - wynika niespornie, iż do faktycznej sprzedaży przedmiotowych usług nie doszło. Skarżący bowiem, mimo ciążącego na nim obowiązku udowodnienia faktu, z którego wywodził skutki prawne w postaci odliczenia podatku naliczonego, w gruncie rzeczy nie przedstawił żadnych dowodów na zaistnienie przedmiotowej transakcji. Przede wszystkim nie można się zgodzić ze stanowiskiem skarżącego, jakoby nie istniał obowiązek sporządzania i przechowywania dowodów dokumentujących wykonanie umowy o usługi. W przypadku bowiem braku umowy pisemnej konieczne jest, dla potrzeb postępowania podatkowego, posiadanie i przechowywanie przez okres prawem podatkowym wymagany dowodów potwierdzających zawarcie oraz wykonanie umowy. Jest w sprawie niesporne, że skarżący nie dysponuje żadnymi dowodami w tym przedmiocie.
Zlecona przez organ pierwszej instancji kontrola skarbowa mająca na celu odszukanie w lokalu Spółki "A." dowodów na świadczone przez tę Spółkę usługi nie mogła zostać przeprowadzona, gdyż siedziba Spółki "A." mieści się w mieszkaniu Andrzeja S., które w dniu kontroli było zamknięte, zaś z relacji sąsiada wynikało, że mieszkanie jest puste a właściciel rzadko w nim przebywa. Z kolei pracownik Spółki "A." Cezary K. oświadczył, że nie jest mu wiadome, czy Spółka prowadzi rejestr zakupu i sprzedaży VAT lub inne urządzenia księgowe.
Drugi Urząd Skarbowy W.-Ś. stwierdził, że Andrzej S., składając deklaracje VAT-7 i CIT-2. nigdy nie okazywał żadnych dokumentów źródłowych potwierdzających dane z deklaracji. Skarżący, twierdząc, że otrzymywał od usługodawcy analizy i opracowania, oświadczył, że nie jest mu wiadome, w jaki sposób usługodawca pozyskiwał klientów dla jego firmy. Prawdą jest, że poza dowodem z kontroli w siedzibie Spółki "A." organy orzekające w tej sprawie nie przeprowadziły dowodu z przesłuchania wnioskowanych przez skarżącego świadków. Jednakże Andrzej S., Maciej B., Piotr K., Jerzy K. oraz Andrzej K. zostali przesłuchani w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1995, zaś ich przesłuchanie nie wniosło nic do materiałów dowodowych sprawy /vide akta sprawy I SA/Wr 2087/99/. Powtórzenie tego dowodu w rozpoznawanej sprawie było w ocenie Sądu oczywiście niecelowe i spowodowałoby niepotrzebne przedłużenie postępowania.