Zagadnienie ciężaru dowodu w postępowaniu podatkowym jest wprawdzie sporne, jednakże nie ulega wątpliwości, że ciężar udowodnienia określonego faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. W rozpoznawanej sprawie sporny stał się fakt świadczenia usług marketingowych na rzecz podatnika, który jako dowód przedstawił stosowną, odpowiadającą wymaganiom formalnym fakturę stwierdzającą świadczenie takich usług. Należy w związku z tym wskazać, że zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach z dnia 12 września 2000 r., I SA/Ka 680/99 /nie publ./: "prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w przypadku skumulowania dwóch okoliczności, a to: otrzymania faktury stwierdzającej nabycie towaru lub usługi oraz otrzymania towaru lub wykonania usługi. Rozłączne spełnienie omawianych warunków skutkuje brakiem prawa do odliczenia podatku naliczonego. Podstawowym kryterium pozwalającym na stwierdzenie, że usługa została wykonana, jest wykonanie czynności świadczonych w ramach danego typu usługi. Tak, więc w przypadku działalności usługowej do uznania, iż usługa została wykonana, nie wystarczy samo zawarcie umowy i zapłata umówionej ceny. Warunkiem koniecznym jest bowiem wykonanie świadczenia." W związku z tym należy uznać, że to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia, że stwierdzona fakturą czynność gospodarcza została dokonana, gdy organy podatkowe zasadnie kwestionują materialną prawidłowość faktury. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1999 r., III RN 160/98 /OSNAPU 2000 nr 3 poz. 87/ zawarto ogólniejszą tezę, że: "na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia przesłanek określonych w art. 10. art. 19 oraz art. 26 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./."
Nie jest trafny zarzut rażącego naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu art. 188 Ordynacji podatkowej, bowiem przepis ten nie był stosowany przez Naczelny Sąd Administracyjny i w związku z tym nie mógł być przezeń naruszony. Należy wszakże podkreślić, że wnoszący rewizję nadzwyczajną Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego nie uzasadnił, że przepis ten został naruszony w sposób rażący i że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy, lecz ograniczył się do stwierdzenia, że "organy nie przeprowadziły także wnioskowanego przez skarżącego dowodu z przesłuchania świadków, a w szczególności dowodu z zeznań wystawcy faktury" oraz że "Usprawiedliwieniem" dla organów nie może być tutaj fakt, iż potencjalnego świadka nie zastały w siedzibie firmy marketingowej, ani też przekonanie organów co do tego, że określone przesłuchanie nic nie wniosłoby do sprawy, skoro przesłuchanie danego świadka w sprawie podobnej /"na tle tego samego stanu faktycznego"/ okazało się z punktu widzenia organów - bezużyteczne."
Nie jest trafny zarzut rażącego naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prawidłowo przyjął, że "wydatek wynikający z przedmiotowej faktury nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ uznaje w przepisie art. 22 ust. 1 za koszt uzyskania tylko te wydatki, które zostały dokonane w celu osiągnięcia przychodów. Tymczasem skarżący w żaden sposób nie wykazał związku wydatku z osiągniętym przychodem." Powyższe ustalenie Sądu nie zostało skutecznie podważone rewizją nadzwyczajną.
Wnoszący rewizję nadzwyczajną Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego poddaje natomiast rozwiniętej krytyce pogląd, którego Sąd nie wypowiedział w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a mianowicie że "koszt usług marketingowych jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów, a zarazem kosztem nabycia usług, w których cenie uiszczony VAT może być podstawą do obniżenia lub zwrotu podatku VAT, ale tylko wówczas, kiedy po stronie nabywcy tego rodzaju usług nastąpił wyraźny wzrost sprzedaży towarów lub usług objętych podatkiem VAT, w domyśle tych towarów lub usług, których dotyczyły usługi marketingowe." Również z tego punktu widzenia jest to zarzut chybiony.
Sąd Najwyższy oddalając rewizję nadzwyczajną nie podziela poglądu wnoszącego rewizję nadzwyczajną, że Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę podatnika nie wywiązał się ze swej konstytucyjnej powinności i "być może" przesądził także o winie podatnika w zakresie odpowiedzialności karno-skarbowej. Przeciwnie, przedstawiona wyżej argumentacja dowodzi, że zaskarżony wyrok nie tylko nie narusza prawa w stopniu rażącym, lecz jest zgodny ze wskazanymi w rewizji nadzwyczajnej przepisami prawa. Kwestia przesłanek odpowiedzialności karnoskarbowej podatnika nie była przedmiotem ustaleń i ocen Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie.
Biorąc powyższe pod rozwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.