1. Odpowiednie stosowanie art. 393[11] Kpc do postępowania z rewizji nadzwyczajnej oznacza zatem, iż Sąd Najwyższy ocenia zaskarżony wyrok tylko w odniesieniu do tych przepisów, których zastosowanie lub pominięcie - zdaniem wnoszącego rewizje nadzwyczajną - jest rażącym naruszeniem prawa lub interesu Rzeczypospolitej polskiej.
2. Wykazanie przez wnoszącego rewizję nadzwyczajną, że Naczelny Sąd Administracyjny rażąco naruszył przepis art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że wnoszący rewizję nadzwyczajną jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granicę swobodnej oceny dowodów.
3. Sąd Najwyższy w ramach kontroli zarzutu rażącego naruszenia powyższego przepisu przez Naczelny Sąd Administracyjny nie ustala faktów, lecz ocenia, czy Sąd ten nie przekroczył granic swobody osądu sędziowskiego.
4. Organy podatkowe są obowiązane do badania nie tylko wysokości kwoty podatku naliczonego, lecz również walorów formalnych faktury oraz okoliczności, w których doszło do sprzedaży towarów lub usług, co sprowadza się do kontrolowania, czy faktura w istocie stwierdza fakt nabycia towarów i usług, a więc czy doszło między stronami wskazanymi w fakturze do rzeczywistej operacji gospodarczej.
5. Ciężar udowodnienia określonego faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.
Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Zdzisława W. na decyzję Izby Skarbowej we W. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za czerwiec 1995 r. po rozpoznaniu na rozprawie na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodka-Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 10 sierpnia 2000 r., I SA/Wr 1286/99 - oddala rewizję nadzwyczajną.
Izba Skarbowa we W. decyzją z 12 kwietnia 1999 r. (...) utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W.-F. z 20 grudnia 1998 r. (...), którą określono wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, zaległości podatkowej oraz odsetek za zwłokę za czerwiec 1995 r. obciążających Zdzisława W. Organy podatkowe obu instancji uznały, że udokumentowane fakturą z 30 czerwca 1995 r., wystawioną przez Spółkę z o.o. "A.", usługi doradztwa prawnego /na kwotę netto 11.000 zł oraz podatek od towarów i usług 2.420 zł/ nie miały miejsca, a podatnik nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających ich nabycie. Usługi te mają wprawdzie charakter niematerialny, ale dla ich wykonania niezbędne było sporządzenie opinii, analiz, ekspertyz, których podatnik nie okazał. Świadczy to, zdaniem organów podatkowych, o pozorności - w rozumieniu art. 83 par. 1 Kc - transakcji objętej kwestionowaną fakturą. Tymczasem podatnik w czerwcu 1995 r. obniżył kwotę podatku należnego o podatek naliczony wynikający z przedmiotowej faktury z naruszeniem przepisu par. 35 ust. 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 133 poz. 680/. Nabycia bliżej nieokreślonej usługi nie można uznać za koszt uzyskania przychodu, wobec czego nie istniały podstawy do obniżenia podatku należnego w myśl art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu wyrokiem z 10 sierpnia 2000 r., I SA/Wr 1286/99, oddalił skargę Zdzisława W. na powyższą decyzję Izby Skarbowej.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z treści przepisu art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wynika, że organy podatkowe są obowiązane do badania nie tylko wysokości kwoty podatku naliczonego, lecz również walorów formalnych faktury oraz okoliczności, w których doszło do sprzedaży towarów lub usług, co sprowadza się do kontrolowania, czy faktura w istocie stwierdza fakt nabycia towarów lub usług, a więc czy doszło między stronami wskazanymi w fakturze do rzeczywistej operacji gospodarczej. Ponadto ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje sytuacje, w których nie obowiązuje zasada odliczania podatku naliczonego od podatku należnego sformułowana powołanym przepisem art. 19 ust. 1 i ust. 2. Przepis art. 25 ustawy stanowi, że nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego do nabywania przez podatnika towarów i usług w tym przepisie wymienionych. W szczególności zaś, według art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy, niedopuszczalne jest obniżenie kwoty podatku należnego lub dokonanie zwrotu różnicy w tym podatku wobec nabytych przez podatnika towarów lub usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.