Sprawa ze skargi na decyzję SKO (...) w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie rozbudowy części domu mieszkalnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa NSA (...) od postanowienie NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu II SA/Wr 810/96~ uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.
Tezy

Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu powinna wytyczać podstawowe kierunki ukształtowania projektowanej inwestycji budowlanej w sposób wiążący projektanta obiektu budowlanego, jak również organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę lub zatwierdzającą projekt budowlany.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (...) w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie rozbudowy części domu mieszkalnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego (...) od postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 12 marca 1997 r. II SA/Wr 810/96

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie strona 1/3

Prezydent Miasta W. decyzją z dnia 29 marca 1996 r. (...) ustalił dla Elżbiety Z. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na rozbudowie domu mieszkalnego wolno stojącego w W. przy ul. B. na działce (...) w obrębie M.M. Inwestycja obejmuje rozbudowę domu polegającą na dobudowie garażu oraz parteru i piętra od strony wschodniej działki. Warunki wynikające z przepisów szczególnych zostały określone w ten sposób, że projekt winien być opracowany w oparciu o warunki techniczne, gabaryty rozbudowy winny być dostosowane do istniejącej zabudowy, nie przekraczające jej wysokości, a do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę należy dołączyć 2 egzemplarze projektu oraz wyrys z ewidencji gruntów na nazwisko inwestora i analizę zacienienia sąsiedniej działki /linijka słońca/.

Od decyzji tej odwołali się Danuta i Eugeniusz F., właściciele domu jednorodzinnego na przyległej od północy działce, położonej przy ul. B.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia 5 czerwca 1996 r. (...) uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji Kolegium stwierdziło, że postępowanie wyjaśniające w sprawie nie ustaliło istotnych okoliczności lokalizacji budynku przesłaniającego inny budynek, w którym znajdują się pomieszczenia mieszkalne. Stosownie do przepisów par. 13 i par. 60 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./ budynek powinien być usytuowany w odpowiedniej odległości od budynku przesłanianego. W rozpatrywanej sprawie nie ustalono takich danych, a podane informacje i wskazane odległości przez odwołujących się są rozbieżne. Niezasadne jest też nałożenie na inwestora obowiązku przedstawienia analizy zacienienia sąsiedniej działki /tzw. linijki słońca/ dopiero w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, gdyż ustalenie tej okoliczności ma decydujące znaczenie dla dopuszczalności usytuowania dobudówki. Ponadto decyzja rozstrzyga inaczej o zakresie inwestycji niż ostatni wniosek inwestora.

Skargę na powyższą decyzję złożyła Elżbieta Z., domagając się jej zmiany i utrzymania w mocy decyzji organu I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 marca 1997 r. (...) uchylił zaskarżoną decyzję, uznając zasadność skargi. Organ I instancji uzależnił realizację tej inwestycji od spełnienia warunków wynikających z przepisów szczególnych w toku ubiegania się o pozwolenie na budowę. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że możliwość kasacyjnego załatwienia sprawy ma charakter wyjątkowy, a decyzje organu II instancji powinny być przede wszystkim merytoryczne /art. 138 par. 1 Kpa/. Organ odwoławczy mający wątpliwości co do istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy powinien przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe, zgodnie z art. 136 Kpa. Tymczasem organ ten ograniczył się do analizy zacienienia sąsiedniej działki, co należy do kolejnego etapu postępowania, czyli wydania pozwolenia na budowę. NSA podkreślił, że zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie może w treści decyzji rozstrzygać o warunkach techniczno-budowlanych obiektów podlegających zatwierdzeniu przez organ nadzoru budowlanego w trybie art. 34 ust. 4 i art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Jeżeli organ ten nie może rozstrzygać o tym, to zbędne staje się dokonywanie takich ustaleń na tym etapie postępowania. Wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym należy badać w tym postępowaniu z punktu widzenia ochrony środowiska, o czym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Pozostałe wymagania z zakresu ochrony interesu osób trzecich są zabezpieczane na kolejnym etapie postępowania, a więc projektowania budowy, czyli w pozwoleniu na budowę. Za takim uszeregowaniem uprawnień przemawia - zdaniem NSA - charakter decyzji lokalizacyjnej i jej cel oraz zakres uprawnień organów uprawnionych do jej wydania, które nie mogą kolidować z kompetencjami organu uprawnionego do wydania pozwolenia na budowę. Wobec tego, że organ odwoławczy nie miał tego na uwadze, NSA uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa.

Strona 1/3