Osoba fizyczna przesiedlająca się na pobyt stały do Polski może skorzystać ze zwolnienia od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, jeżeli przedmiotem przywozu są rzeczy stanowiące mienie tej osoby, które służyły jej do użytku osobistego lub domowego jeszcze przed datą jej faktycznego przesiedlenia się do Polski.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Ludmiły Cz. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w Warszawie z dnia 30 lipca 1997 r. (...) w przedmiocie wymiaru cła na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 października 1998 r. V SA 1245/97
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Dyrektor Urzędu Celnego w W. decyzją z dnia 25 kwietnia 1997 r., zawartą w dowodzie odprawy celnej nr 267234, wymierzył należności celne od sprowadzonego z zagranicy przez Ludmiłę Cz. samochodu marki "Volvo S40", bowiem stwierdził że pojazd ten nie mógł korzystać ze zwolnienia od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm. - powoływana nadal jako: ustawa - Prawo celne/. W wyniku odwołania strony, Prezes Głównego Urzędu Ceł w Warszawie decyzją z dnia 30 lipca 1997 r. (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tej decyzji Prezes Głównego Urzędu Ceł stwierdził, że zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne przywóz towarów z zagranicy jest wolny od cła, jeżeli przedmiotem przywozu są rzeczy stanowiące mienie osoby fizycznej, będącej przez co najmniej 12 miesięcy tzw. osobą zagraniczną w rozumieniu przepisów prawa dewizowego, która przybywa do kraju na pobyt stały, jeżeli rzeczy te służyły tej osobie do użytku osobistego lub domowego, z zastrzeżeniem, że nie będą one odstępowane przez nią innym osobom w okresie dwóch lat, licząc od dnia dokonania odprawy celnej. Tymczasem organy celne ustaliły w niniejszej sprawie, że: po pierwsze - z zaświadczenia wydanego w dniu 27 stycznia 1997 r. przez Konsulat Generalny RP w Charkowie (...) wynika, iż strona - L. Cz. przebywała jako osoba zagraniczna w Ukrainie od dnia 5 czerwca 1949 r. do dnia 15 listopada 1996 r.; po drugie - w dniu 15 listopada 1996 r. otrzymała ona kartę stałego pobytu w Polsce, a na pobyt stały w Polsce zameldowała się w dniu 18 listopada 1996 r.; oraz po trzecie - z przedłożonego organom celnym rachunku zakupu samochodu wynika, że L. Cz. zakupiła zgłoszony samochód marki "Volvo S40" w dniu 22 kwietnia 1997 r. na terenie Szwecji i bezpośrednio potem sprowadziła ten nie zarejestrowany jeszcze samochód na polski obszar celny w dniu 23 kwietnia 1997 r. W tej sytuacji organ celny stwierdził, że samochód ten nie może być zaliczony do mienia osoby przesiedlającej się. Wprawdzie, zgodnie z par. 3 rozporządzenia Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą z dnia 4 sierpnia 1995 r. w sprawie trybu, warunków, okresu zwolnienia od cła, norm ilościowych, określenia rzeczy podlegających zastrzeżeniu nieodstępowania oraz dokumentów wymaganych do stwierdzenia podstawy stosowania zwolnienia od cła rzeczy stanowiących mienie niektórych krajowych i zagranicznych osób fizycznych /Dz.U. nr 92 poz. 463 - powoływane nadal jako rozporządzenie/, zwolnienie od cła, stosownie do dyspozycji art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne, dotyczy tych składników mienia osoby przesiedlającej się do Polski, które zostaną przez nią zgłoszone do odprawy celnej w okresie nie dłuższym aniżeli 6 miesięcy od dnia zameldowania w Polsce na pobyt stały, to jednak, skoro w art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne mowa jest o zwolnieniu od cła mienia "osoby przesiedlającej się", to oznacza to, iż chodzi o mienie użytkowane przez tę osobę przed przesiedleniem się do Polski, a nie o jakiekolwiek mienie przywiezione z zagranicy w okresie 6 miesięcy od daty przesiedlenia się do Polski. Dlatego organ celny w uzasadnieniu swojej decyzji zwrócił uwagę i na to, że przedmiotowy samochód został zakupiony przez L. Cz. w Szwecji w dniu 22 kwietnia 1997 r., tzn. już w okresie kiedy przebywała ona na terenie Polski. L. Cz. wniosła skargę na powyższą decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się stwierdzenia jej nieważności z uwagi na naruszenie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne w związku z par. 3 rozporządzenia. W uzasadnieniu tej skargi powołała się ona na wcześniejsze orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego dotyczące interpretacji i stosowania powołanych przepisów oraz podniosła, że: po pierwsze - przed sprowadzeniem przedmiotowego samochodu z zagranicy uzyskała w informacji celnej wyjaśnienie, iż spełnia wszystkie warunki zaliczenia tego samochodu do mienia osoby przesiedlającej się; po drugie - decyzja Wojewody C. z dnia 15 listopada 1997 r. zezwalająca jej na pobyt stały na terytorium RP jedynie uruchomiła procedurę przesiedlania się i nie oznaczała, że w dacie jej wydania przesiedlenie to zostało zakończone; po trzecie - w tej sytuacji potraktowanie jej przez organ celny jako osoby przesiedlonej, a więc jako osoby, która utraciła już prawo do zakupu i bezcłowego przywozu swojego mienia z zagranicy, jest nieporozumieniem; po czwarte - zarzuciła też, że z art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne nie wynika, aby sprowadzony z zagranicy przedmiot nie mógł być nabyty po dacie uzyskania karty stałego pobytu oraz że status osoby przesiedlającej się nie ulega zmianie przez sam fakt uzyskania karty stałego pobytu; oraz po piąte - podniosła, że zakupiła przedmiotowy samochód w Geteborgu i przejechała nim na terenie Szwecji około 700 km, a więc organ celny - jej zdaniem - błędnie przyjął, że skarżąca nie użytkowała samochodu poza granicami Polski.