Przepis art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie ma zastosowania do decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego /art. 5 ust. 3 tej ustawy/.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie określenia wysokości podatku obrotowego i dochodowego za 1991 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 25 października 1996 r. I SA/Wr 301/96
oddala rewizję nadzwyczajną.
Rzecznik Praw Obywatelskich w rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 25 października 1996 r. (...) oddalającego skargę Marka M. na decyzję Izby Skarbowej z dnia 18 grudnia 1995 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W.-K. z dnia 8 sierpnia 1995 r. (...), w której określono Markowi M., prowadzącemu od dnia 22 czerwca 1990 r. działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami przemysłowymi i spożywczymi, podatek obrotowy za 1991 r. w kwocie 16.191,50 zł oraz podatek obrotowy w kwocie 99.299,70 zł, zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażące naruszenie prawa przez błędną wykładnię art. 5 i 7 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ prowadzącą do utrzymania w mocy decyzji Urzędu Skarbowego, która po upływie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, ustaliła wymiar podatków obrotowego i dochodowego za 1991 r., mimo przedawnienia prawa do wydania decyzji. Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu podstaw rewizji nadzwyczajnej stwierdza się, że decyzja wymiarowa w przypadku korzystania przez podatnika ze zwolnienia podatkowego /par. 6 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej - Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./ ma charakter konstytutywny. Ta szczególna regulacja wyłączała stosowanie ogólnych zasad rozliczania się podatników na podstawie ustawy o podatku dochodowym, zwłaszcza na podstawie art. 21c ust. 5 tej ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 grudnia 1989 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. 1989 nr 74 poz. 443/, który stanowił, że podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym za dany rok, chyba że Urząd Skarbowy wyda decyzję, w której określi podatek w innej wysokości. W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich pięcioletni okres, o którym mowa w art. 7 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, ma zastosowanie jedynie w przypadku, gdy podatnik: /a/ nie zgłosił obowiązku podatkowego lub nie złożył zeznania, mimo że był do tego zobowiązany, /b/ biorąc udział w postępowaniu nie ujawnił wszystkich źródeł przychodów lub majątku niezbędnych do ustalenia wysokości danego zobowiązania podatkowego, /c/ lub gdy następuje opodatkowanie dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. żadna z tych okoliczności nie została wykazana w zaskarżonym wyroku. Sąd i organy podatkowe powołały się natomiast na nierzetelność ksiąg podatnika w celu uzasadnienia prawa do wydania decyzji w okresie pięciu lat.