Rażące naruszenie praw, stanowiące przesłankę prawną warunkującą uwzględnienie rewizji nadzwyczajnej, nie obejmuje wszystkich sytuacji, w których może być sformułowany zarzut szeroko rozumianego "naruszenia prawa", ale wyłącznie te spośród nich, w których skutki naruszenia prawa godzą bezpośrednio w zasadę praworządności /art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (...) w przedmiocie odmowy przyznania rekompensaty pieniężnej na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 1997 r. I SA 1332/96
oddala rewizję nadzwyczajną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 4 października 1991 r. o zmianie niektórych warunków przygotowania inwestycji budownictwa mieszkaniowego w latach 1991-1995 oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 103 poz. 446 ze zm./, która weszła w życie z dniem 29 listopada 1991 r. i obowiązywała do dnia 31 grudnia 1995 r. /co jednak z mocy wyraźnego wyłączenia ustawowego nie dotyczyło art. 7 oraz art. 15-art. 18 ustawy - por. art. 19 tej ustawy/, stanowił, że: "Kandydaci do spółdzielni mieszkaniowych objęci listami prowadzonymi przez wojewodów lub zarejestrowani w spółdzielniach mieszkaniowych, którzy do końca 1990 r. zgromadzili wymagane wkłady mieszkaniowe, są pełnoletni i nie posiadają samodzielnych mieszkań bądź mieszkają w lokalach, w których na osobę przypada mniej niż 5 m2 powierzchni mieszkalnej, mogą otrzymać rekompensatę pieniężną w wysokości 10 procent średniej w danym województwie ceny mieszkania w spółdzielczym wielorodzinnym budownictwie mieszkaniowym o powierzchni 50 m2 , obliczonej przez wojewodę według stanu na dzień wypłaty rekompensaty". W praktyce stosowania powyższego przepisu pojawiły się wątpliwości interpretacyjne dotyczące między innymi tego, czy kandydat do spółdzielni mieszkaniowej objęty listą prowadzoną przez wojewodę lub zarejestrowany w spółdzielni mieszkaniowej, który do końca 1990 r. zgromadził wymagany wkład mieszkaniowy, powinien spełnić dwa pozostałe wymogi prawne określone tym przepisem, a to osiągnięcie wieku pełnoletniego oraz brak posiadania samodzielnego mieszkania lub też zamieszkiwanie w lokalu mieszkalnym, w którym na osobę przypada mniej aniżeli 5 m2 , już w dacie wejścia w życie powołanej ustawy /tj. w dniu 29 listopada 1991 r./, czy też w dacie dokonania przez kandydata wydatków, o których mowa w art. 7 ust. 2 tej ustawy, uzasadniających ubieganie się o rekompensatę lub nawet w dacie złożenia wniosku o przyznanie takiej rekompensaty. Wprawdzie kontrowersja ta nie zawsze była rozstrzygana jednolicie w dotychczasowym orzecznictwie sądowym, jednakże w wyroku z dnia 11 stycznia 1996 r. /III ARN 58/95/ Sąd Najwyższy wyraził pogląd prawny, że spełnienie powyższych warunków przez kandydata ubiegającego się o rekompensatę, o której mowa w art. 7 powołanej ustawy, należy oceniać według stanu z dnia dokonania przez niego wydatków. Taką samą interpretację przepisu art. 7 ust. 1 powołanej ustawy przyjął także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w zaskarżonym rewizją nadzwyczajną wyroku. Jeżeli więc w rewizji nadzwyczajnej prezentowany jest odmienny pogląd prawny dotyczący interpretacji art. 7 ust. 1 powołanej ustawy, wedle którego kandydat ubiegający się o rekompensatę powinien spełniać wszystkie warunki, o których mowa w tym przepisie, już w dniu wejścia w życie tej ustawy, to jednak w żadnym razie nie przesądza to jeszcze, że przyjęta w zaskarżonym wyroku interpretacja prawa "rażąco narusza prawo" w rozumieniu art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Należy bowiem mieć na uwadze, że w wypadku rewizji nadzwyczajnej, która jako nadzwyczajny środek prawny służyć ma badaniu legalności podejmowanych orzeczeń, pojęcie "rażącego naruszenia prawa" nie obejmuje wszystkich sytuacji, w których może być sformułowany zarzut szeroko rozumianego "naruszenia prawa", w tym także w wyniku jego niewłaściwej interpretacji lub nieodpowiedniego zastosowania, ale wyłącznie takie sytuacje, w których skutki określonego naruszenia prawa godzą bezpośrednio w zasadę praworządności. Tymczasem w rewizji nadzwyczajnej nie wykazano, aby zaskarżony wyrok powodował tego typu niedopuszczalne w demokratycznym państwie prawnym konsekwencje.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy (...) orzekł, jak w sentencji.