Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w O. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1996 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku NSA w Warszawie , III SA 5316/98
Tezy

1. Kupienie przez Spółkę tego prawa /udostępnienie sprzedawcy do nieodpłatnego korzystania powierzchni pawilonu/, przez co nastąpiło powiększenie powierzchni handlowej, pozostaje w związku przyczynowym między poniesionym z tego tytułu wydatkiem, a uzyskanym dochodem. Jest to zobowiązanie nabywcy, które strony uwzględniły ustalając cenę sprzedaży nieruchomości. Trafnie zatem przyjęto w zaskarżonym wyroku, że zbywca dysponował prawem majątkowym mogącym być przedmiotem obrotu.

2. Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach kasacji, a z urzędu bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania /art. 393[11] Kpc/, zaś granice kasacji wyznaczają - między innymi - podstawy kasacyjne /art. 393[3] Kpc/. Skoro zatem nie powołano w rewizji nadzwyczajnej jako podstaw kasacyjnych przepisów postępowania, których naruszenie - zdaniem wnoszącego rewizję - doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, to Sąd Najwyższy nie może oceniać prawidłowości tych ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku.

Sentencja

Sąd Najwyższy z udziałem Prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszarda Walczaka po rozpoznaniu sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Handlowego "P." Spółki z o.o. w O. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 6 marca 1998 r., (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1996 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 1999 r., III SA 5316/98 - oddala rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie strona 1/2

Minister Sprawiedliwości wniósł rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 1999 r., III SA 5316/98, wydanego w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Handlowego "P." Spółki z o.o. w O. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 6 marca 1998 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1996 r.

Powyższemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ w związku z art. 710 Kodeksu cywilnego i wniósł o uchylenie tego wyroku i oddalenie skargi.

W trakcie kontroli skarbowej stwierdzono, że Spółka "P." zawyżyła w 1996 r. koszty uzyskania przychodów m.in. uwzględniając wydatki na rzecz "C." w G. w łącznej kwocie 9.600 zł. W dniu 14 października 1994 r. Spółka na mocy aktu notarialnego nabyła od Fundacji "C." Polska Sztuka i Rękodzieło w W. działkę gruntu zabudowaną pawilonem handlowym. Strony umowy w akcie notarialnym zawarły następującą klauzulę: "kupujący zobowiązuje się udostępnić Fundacji "C." do nieodpłatnego korzystania do dnia 31 grudnia 1996 r., 100 /sto/ metrów kwadratowych, powierzchni pawilonu w zamian za ponoszenie kosztów eksploatacyjnych, za tę część". W dniu 1 czerwca 1995 r. Spółka zawarła porozumienie z "C." na mocy którego w zamian za zrezygnowanie z uprawnień do nieodpłatnego korzystania ze 100 m2 pawilonu, Spółka będzie wypłacać 800 zł miesięcznie "C.". W oparciu o to porozumienie Spółka "P." poczyniła wydatki w 1996 r. w kwocie 9.600 zł.

Zdaniem organów skarbowych wydatki na rzecz "C." nie stanowią kosztów uzyskania przychodu z tego względu, że z aktu notarialnego nie wynika, aby cena pawilonu handlowego była odpowiednio niższa ze względu na par. 5 umowy zobowiązujący do udostępnienia "C." nieodpłatnie 100 m2 jego powierzchni. Po zawarciu umowy sprzedaży pawilon handlowy stał się własnością Spółki, a "C." nie nabyła prawa majątkowego dotyczącego 100 m2 powierzchni tego pawilonu. Spółka nie odkupiła go też na podstawie porozumienia z dnia 1 czerwca 1995 r., zaś "C." nie korzystała z przysługującego jej prawa do nieodpłatnego używania części pawilonu i nie partycypowała w kosztach eksploatacyjnych ponoszonych przez Spółkę. Poniesionych wydatków nie można również uznać za nabycie przez Spółkę prawa majątkowego - użytkowania, ani też za usługę dzierżawy, gdyż przedmiotowa powierzchnia stanowiła własność Spółki. Brak było również przesłanek wskazujących na istnienie związku wymienionych wydatków z przychodami Spółki. W par. 5 umowy strony zawarły umowę o charakterze użyczenia na bezpłatne używanie powierzchni pawilonu na czas określony /art. 710 Kc/.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję Izby Skarbowej. Zdaniem Sądu "C." dysponowała prawem majątkowym mogącym być przedmiotem obrotu. Tego prawa nie można traktować jedynie z punktu widzenia kosztów uzyskania przychodu po stronie skarżącej, lecz należy ująć w całość rozwiązań przewidzianych przez ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotem opodatkowania jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów. Źródłem przychodu jest stosunek prawny rozumiany szeroko jako każda forma powiązania w zakresie obrotu dający się ująć w ramy prawne, z którego istnieniem wiąże się uzyskanie przychodu.

Strona 1/2