Definicja prawna choroby zawodowej składa się z dwóch elementów, z których jeden jest formalnie wskazany w określonym wykazie, a drugi dotyczy sytuacji określonego związku przyczynowego objętej wykazem choroby z warunkami wykonywanej pracy, których bardziej szczegółowe określenie zawarte jest w ustępie 2 par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Polskich Kolei Państwowych - Zakładu Taboru w O. na decyzję W.-M. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia 28 września 1999 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia u Romana D. choroby zawodowej -- zawodowego uszkodzenia słuchu na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2000 r., I SA 1942/99 - uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2000 r., I SA 1942/99 w sprawie ze skargi PKP Zakładu Taboru w O. na decyzję W.-M. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia 28 września 1999 r. (...) w przedmiocie uznania uszkodzenia słuchu u Romana D. za chorobę zawodową.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie prawa poprzez obrazę następujących przepisów:
1/ art. 7 i art. 9 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych /Dz.U. 1983 nr 30 poz. 144 ze zm./,
2/ par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ w związku z pkt 15 Wykazu chorób zawodowych stanowiącym załącznik do wymienionego rozporządzenia,
3/ par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych w związku z art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w związku z brakiem wykazania, na czym - zdaniem NSA - miało polegać naruszenie tego przepisu prawa w stopniu rzutującym na wynik sprawy,
4/ art. 77 par. 1, art. 107 par. 3 Kpa w związku z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o NSA w związku z brakiem wykazania dlaczego - zdaniem NSA - jeżeli miało miejsce naruszenie tych przepisów prawa, mogło rzutować ono na wynik sprawy i na podstawie art. 57 wyżej wymienionej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi.
Skarżący był zatrudniony jako maszynista ponad 25 lat. Jego praca była wielozmianowa, narażająca na stresy i wykonywana w bardzo dużym hałasie, przy dużych wahaniach temperatury oraz często z przekroczeniem dziennych i miesięcznych norm czasu pracy. W 1981 r. po okresowych badaniach słuchu, skarżący został odsunięty od pracy maszynisty, a po orzeczeniu z tego powodu III grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia w styczniu 1982 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę.
Badania lekarskie przeprowadzone w maju 1999 r. w Centrum Naukowym Medycyny Kolejowej w W. i w czerwcu 1999 r. w Kolejowym Ośrodku Medycyny Pracy - Poradni Medycyny Pracy w G. wykazały obustronne upośledzenie słuchu typu odbiorczego i średni ubytek słuchu dla UP - 23,33 dB i dla UL - 32 dB, co nie zostało uznane za zawodowe uszkodzenie słuchu. Na podstawie tego orzeczenia lekarskiego Kolejowy Inspektor Sanitarny w O. wydał decyzję z dnia 30 sierpnia 1999 r., odmawiającą stwierdzenia choroby zawodowej.
W.-M. Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, decyzją z dnia 28 września 1999 r. uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji i stwierdził u niego chorobę zawodową. Uchylając tę decyzję Wojewódzki Inspektor Sanitarny powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1998 r., III RN 36/98 /OSNAPU 1999 nr 6 poz. 192/ wydany w analogicznej sprawie, dotyczącej też kolejarza, który doznał uszkodzenia słuchu w stopniu poniżej 30 dB, i w której Sąd Najwyższy stwierdził, że stopień uszkodzenia słuchu nie jest kryterium dla uznania schorzenia za chorobę zawodową, bo o takim charakterze prawnym doznanego uszkodzenia zdrowia decyduje związek przyczynowy z warunkami pracy.