Rada osiedla nie jest organizacją społeczną w rozumieniu art. 31 par. 1 Kpa i art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /t.j. Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./.
Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Rady Osiedla N. na decyzję Wojewody Z. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę, po rozpoznaniu, rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2000 r., SA/Sz 1333/00 - oddala rewizję nadzwyczajną.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie postanowieniem z dnia 20 grudnia 2000 r. SA/Sz 1333/00 odrzucił skargę rady osiedla N. na decyzję Wojewody Z. z dnia 15 lipca 1999 r. (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę.
Sąd powołując przepis art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ stwierdził, że jednostki pomocnicze gminy nie dysponują odrębną od gminy osobowością prawną, korzystają jednak z pewnej samodzielności w zakresie dopuszczonym statutem. W rozpoznawanej sprawie, uchwalony przez Radę Miejską w Sz. uchwałą (...) dnia 25 września 1995 r. statut osiedla wyraźnie stanowi w par. 5, że "rada osiedla nie posiada osobowości prawnej i czynności prawnych dokonuje na podstawie pełnomocnictwa uzyskanego od Zarządu Miasta". Skarżąca rada osiedla N. w zakreślonym przez Sąd terminie nie przedłożyła pełnomocnictwa zarządu Miasta do wniesienia przez nią skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Brak zdolności sądowej po stronie skarżącej skutkuje - zdaniem Sądu - odrzuceniem wniesionej przez nią skargi na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego w rewizji nadzwyczajnej zarzucił rażące naruszenie prawa przez obrazę:
1/ art. 33 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym w związku z art. 99 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /t.j. Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./, w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w związku z art. 100 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. "d i e" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./;
2/ art. 30 Kpa w związku z art. 59 ustawy o NSA wobec odwołania się przez Sąd administracyjny do przepisów prawa, które nie mogły służyć do oceny istnienia lub braku istnienia legitymacji do wniesienia skargi do NSA w sprawie niniejszej;
3/ art. 27 ust. 2 ustawy o NSA wobec braku podstaw do zastosowania tego przepisu prawa.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wskazując na powyższe podstawy wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
W ocenie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę abstrahując od faktu, że sprawa będąca przedmiotem skargi nie jest sprawą cywilną, lecz administracyjną, w której kwestie legitymacji procesowej podmiotów nie mających odrębnej /własnej/ osobowości należy oceniać nie przez pryzmat norm prawa cywilnego, lecz przez pryzmat norm prawa administracyjnego /por. art. 30 Kpa w związku z art. 59 ustawy o NSA/, a także abstrahując od faktu, iż rada osiedla N. poprzez swych przedstawicieli uczestniczyła w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji będącej przedmiotem skargi do NSA, jeżeli nie jako strona, to jako podmiot na prawach strony, wniosła skargę na decyzję, której realizacja może doprowadzić nie tylko, ogólnie rzecz biorąc, do pogorszenia warunków życia mieszkańców osiedla, ale przede wszystkim dlatego, że - zdaniem tej Rady - przy wydawaniu spornej decyzji nie zostały uwzględnione: znajdująca się w aktach sprawy ocena oddziaływania na środowisko, uzależniająca dopuszczalność realizacji inwestycji drogowej, od "stworzenia odpowiedniego pasa zieleni ochronnej lub innych urządzeń chroniących w szczególności przed nadmiernym hałasem pobliskie domy. mieszkańców tych domów, fakt specyficznej budowy gruntu, a także jakość istniejącej zabudowy, które sprawiają, iż już obecny ruch drogowy powoduje drgania /wibracje/, które powodują pękanie niektórych budynków /ta druga zależność jakkolwiek nie została potwierdzona stosownymi opiniami biegłych może jednak istnieć/.