Organ administracji publicznej wydający decyzję o pozwoleniu na budowę ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu okoliczność, że w chwili wydawania tego p[ozwolenia inwestor nie posiada obowiązującej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dotyczącej działki budowlanej, na której ma być realizowana inwestycja, wymaganej art. 32 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./.
Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Andrzeja P. i Urszuli P. na decyzję Wojewody L. z dnia 8 czerwca 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego- Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 4 czerwca 2002 r., II SA/Lu 975/01, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu - Ośrodkowi Zamiejscowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.
Prezydent Miasta B.-P., jako organ pierwszej instancji, decyzją z dnia 20 września 1999 r. odmówił uchylenia wydanej uprzednio z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego w B.-P. decyzji z dnia 12 czerwca 1997 r., mocą której zatwierdzony został projekt budowlany i udzielone zostało Mieczysławowi S. pozwolenie na budowę budynku mieszkalno-gospodarczego na położonej w B.-P. przy ul. K. nr 8 działce o numerze geodezyjnym 898, bowiem - jak podniesiono w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia - budynek, którego dotyczy ta decyzja, jest już wybudowany w stanie surowym i wymaga jedynie wykończenia. W wyniku odwołania Urszuli i Andrzeja P., Wojewoda L. - jako organ drugiej instancji - decyzją z dnia 15 listopada 1999 r. uchylił zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta B.-P. z dnia 20 września 1999 r. i umorzył postępowanie administracyjne w tej sprawie przed organem pierwszej instancji, stwierdzając równocześnie, że wydane uprzednio pozwolenie na budowę jest prawidłowe, pomimo że nie ma w sprawie żadnej decyzji lokalizacyjnej, albowiem w momencie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę decyzja taka obowiązywała.
Następnie, w wyniku skargi Urszuli i Andrzeja P. na powyższą decyzję Wojewody L. z dnia 15 listopada 1999 r., Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wyrokiem z dnia 20 lutego 2001 r. /II SA/Lu 1297/99/ uchylił zaskarżoną decyzję, wskazując w uzasadnieniu tego wyroku, że w rozpoznawanej sprawie brak jest przesłanek do wydania decyzji o umorzeniu postępowania administracyjnego przed organem pierwszej instancji, ponieważ nie stało się ono bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 138 par. 1 pkt 2 w związku z art. 105 par. 1 Kpa.
W konsekwencji powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego -Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 20 lutego 2001 r. /II SA/Lu 1297/99/, Wojewoda L. - w wyniku ponownego rozpoznania odwołania Urszuli i Andrzeja P. od wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta B.-P. decyzji z dnia 20 września 1999 r. - decyzją z dnia 8 czerwca 2001 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Wojewoda L. stwierdził, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w B.-P. z dnia 12 czerwca 1997 r. została wydana z naruszeniem prawa, gdyż strony - czyli Urszula i Andrzej P. - nie brały udziału w tym postępowaniu, lecz równocześnie odmówił uchylenia tej decyzji, wskazując na art. 146 par. 2 Kpa, ponieważ nowa decyzja W tej sprawie w istocie odpowiadałaby decyzji dotychczasowej. Ponadto, Wojewoda L. stwierdził także, że zaskarżona przez odwołujących się decyzja o ustaleniu warunków zabudowy o zagospodarowania terenu jest prawomocna, na co wskazuje decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.-P. z dnia 30 czerwca 1999 r., mocą której Samorządowe Kolegium Odwoławcze - w wyniku rozpoznania odwołania Urszuli i Andrzeja P. od wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta B.-P. decyzji z dnia 29 marca 1999 r. w sprawie stwierdzenia, że decyzja Prezydenta Miasta B.-P. z dnia 12 maja 1997 r. ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania tereny dla inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalno-gospodarczego na położonej w B.-P. przy ul. K. nr 8 działce o numerze geodezyjnym 898 wydana została wprawdzie z naruszeniem prawa, jednak równocześnie stwierdził, że nie podlega ona uchyleniu z przyczyn, o których mowa w art. 146 par. 2 Kpa - uchyliło zaskarżoną decyzję i umorzyło postępowanie w sprawie wznowienia postępowania, gdyż nowa decyzja potwierdzałaby dokonane już uprzednio w treści decyzji, której dotyczy wniosek o wznowienie postępowania, ustalenie dotyczące warunków zabudowy i zagospodarowania terenu przedmiotowej działki. Wynika stąd, co podkreślił Wojewoda L. w uzasadnieniu swej decyzji z dnia 8 czerwca 2001 r., że projektowany budynek mieszkalno-gospodarczy w czasie rozpatrywania wniosku Mieczysława S. o pozwolenie na budowę spełniał wymagania obowiązującej wówczas decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a przedmiotowa decyzja była prawomocna. Ponadto, inwestor - Mieczysław S. przedłożył także dowód dysponowania terenem na cele budowlane, a w związku z lokalizacją budynku na granicy sąsiedniej działki dołączona została także zgoda właścicieli tej sąsiedniej działki przy zlokalizowanej przy ul. K. nr 6. W tej sytuacji, ponieważ inwestycja została zlokalizowana zgodnie z wymaganiami prawnymi określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./ - co potwierdził także znajdujący się w aktach sprawy uzupełniający materiał dowodowy, brak było w przedmiotowej sprawie podstawy prawnej uzasadniającej odmowę wydania wnioskowanego pozwolenia na budowę /art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /pierwotnie: Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm.; a następnie t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm. - powoływanej nadal jako: Prawo budowlane/.