Sąd Najwyższy związany granicami rewizji nadzwyczajnej nie ocenił prawidłowości stosowania i wykładni przepisu art. 33 ustawy przez Sąd oraz nie przychylił się do złożonego na rozprawie wniosku skarżącej o uwzględnienie "uchybienia sprowadzającego się do niewłaściwego powołania podstawy prawnej" przez wnoszącego rewizję nadzwyczajną.
Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie ze skargi Teofili S. na decyzję Izby Skarbowej w Rz. w przedmiocie zobowiązania w podatku od towarów i usług za styczeń 1998 r. po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 9 lipca 2002 r. rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Rz. z dnia 23 listopada 2000 r., SA/Rz 477/99 - oddala rewizję nadzwyczajną.
Urząd Skarbowy w T. decyzją (...) z dnia 6 listopada 1998 r. określił Teofili S. za styczeń 1998 r. kwot, zwrotu różnicy podatku od towarów i usług w wysokości 12.425 zł, zaległość podatkową w kwocie 21.213 zł i odsetki za zwłokę w wysokości 6.768,40 zł liczone od dnia zwrotu kwoty 30.000 zł, tj. od 21 marca 1998 r. do dnia wydania decyzji oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w kwocie 6.363 zł.
Po rozpoznaniu odwołania Teofili S. od powyższej decyzji, Izba Skarbowa w Rz. decyzją (...) uchyliła decyzję organu I instancji w części dotyczącej określenia zaległości podatkowej, określenia odsetek za zwłokę oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego i określiła zaległość podatkową w kwocie 17.575 zł a odsetki za zwłokę w wysokości 5.607 zł, w pozostałej części, tj. co do określenia kwoty zwrotu różnicy podatku, utrzymała w mocy decyzję organu I instancji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Izba Skarbowa powołała art. 233 par. 1 pkt 2a, art. 52 par. 1 pkt 2, art. 53 par. 1 i par. 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, art. 10 ust. 2, art. 33 ust. 1, art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Według ustaleń przytoczonych w decyzjach organów podatkowych, Teofila S. prowadziła działalność w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej firan, obrusów itd. oraz eksportu tych towarów.
W toku postępowania organ I instancji - w oparciu o dokumenty źródłowe, ewidencje sprzedaży i rejestry księgowań - stwierdził, iż na udokumentowanie sprzedaży eksportowej podatniczka wystawiała dwa rodzaje faktur, a mianowicie faktury eksportowe z ceną wyrażoną w dolarach amerykańskich i faktury z ceną wyrażoną w złotówkach i wykazanym należnym podatkiem od towarów i usług według stawki 22 procent. Te "podwójne" faktury opatrzone były tymi samymi numerami, zawierały tę samą datę, to samo oznaczenie towaru, odbiór ich był podpisany przez nabywcę, nadto faktury z ceną złotówkową zawierały adnotację: "zapłacono gotówką". W ewidencji sprzedaży VAT ujęte były wyłącznie faktury eksportowe z wykazaną stawką podatkową "0" procent, przy czym wartość sprzedaży była przeliczana na złotówki według stosownego kursu waluty. Należny podatek od towarów i usług wykazany w złotówkowych fakturach według stawki 22 procent wyniósł w styczniu 1998 r. w sumie kwotę 23.052,38 zł i kwota tego podatku winna być wpłacona przez podatniczkę, co wynika z art. 33 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis powyższy przewiduje bowiem szczególny przypadek samoistnego powstania obowiązku podatkowego na skutek samego tylko wystawienia faktury lub rachunku uproszczonego z wykazaną kwotą podatku od towarów i usług, czyli niezależnie od tego, czy zaistniał obrót będący podstawą opodatkowania tymże podatkiem, każdy wystawca tzw. pustej faktury musi liczyć się z koniecznością zapłaty wykazanego w niej podatku.