Zespół adwokacki nie ma interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa w związku z art. 197 pkt 1 Kpa do zaskarżenia decyzji Ministra Sprawiedliwości wydanej na podstawie art. 47 ust. 2 prawa o adwokaturze.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zespołu Adwokackiego na decyzję Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie zarządzenia wpisu (...) na listę adwokatów i wyznaczenia siedziby na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 1987 r. IV SA 689/86
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Brak jest podstaw prawnych do uznania, że zespół adwokacki jest legitymowany do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Ministra Sprawiedliwości wydaną na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/, chociażby taka decyzja została wydana z przekroczeniem zakresu przedmiotowego wyznaczonego tymże art. 47 ust. 2.
Prawo o adwokaturze w dziale II dotyczącym zespołów adwokackich - jak również w innych działach - nie nadaje zespołom żadnych uprawnień w zakresie wpisu na listę adwokatów i wyznaczania siedziby. Zespoły adwokackie mimo, że są podstawową jednostką adwokatury /art. 17/ i posiadają osobowość prawną /art. 10/ nie są organami samorządu adwokackiego, aczkolwiek członkiem zespołu może być tylko osoba wpisana na listę adwokatów /art. 18 ust. 1/ a o przyjęciu do zespołu decyduje zebranie zespołu adwokackiego /art. 18 ust. 2/ to jednak nie jest to równoznaczne z prawem organów samorządu adwokatury do kształtowania składu osobowego tej korporacji, co wyraża się w szczególności w prawie okręgowej rady adwokackiej do podejmowania uchwały o wpisie na listę adwokatów /art. 44 i art. 47 ust. 1/ i wyznaczanie siedziby adwokatowi /art. 68 ust. 3/.
Brak jest więc jakichkolwiek przesłanek prawnych aby uznać, że zespół adwokacki ma interes prawny w rozumieniu art. 28 Kpa w związku z art. 197 pkt 1 Kpa do zaskarżenia decyzji Ministra wydanej na podstawie art. 47 ust. 2 prawa o adwokaturze.
Taki interes niewątpliwie ma okręgowa rada adwokacka, co szczegółowo wywiódł Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 30 lipca 1987 r. III PZP 15/87 /OSNCP 1989 z. 2 poz. 25/.