Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Teresa Zyglewska Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 674/18 w sprawie ze skargi A.M. na akt Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu opłaty recyklingowej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wyrokiem z 14 czerwca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.M. (dalej: skarżący) na akt Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z [...] stycznia 2018 r. w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty recyklingowej.
Pismem z 11 grudnia 2017 r. skarżący zwrócił się do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej o zwrot nienależnie wpłaconych kwot z tytułu opłat recyklingowych. Skarżący stwierdził, że art. 12 ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z 2016 r., poz. 803 ze zm. - dalej: ustawa o recyklingu) jest niezgodny z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L 269 str. 34 ze zm. - dalej: dyrektywa wrakowa).
Pismem z [...] stycznia 2018 r. organ poinformował skarżącego o braku możliwości zwrotu opłaty recyklingowej.
Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Oddalając skargę Sąd I instancji wskazał, że uchylenie art. 12 ustawy o recyklingu, nie przesądza samo w sobie, że opłaty z tego tytułu były pobierane w sposób niezgodny z dyrektywą wrakową. Ponadto w art. 11 ust. 1 ustawy z 27 maja 2015 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 933) dopuszczono możliwość zwrotu przez Fundusz opłaty recyklingowej, ale w przypadkach szczegółowo wymienionych w tym przepisie. Skarżący kwestionuje zasadę uiszczenia tej należności, która nie mieści się w zakresie zastosowania art. 11 ust. 1 ustawy nowelizującej.
W ocenie Sądu I instancji, art. 12 ust. 2 ustawy o recyklingu nie stoi w sprzeczności z art. 5 ust. 4 dyrektywy wrakowej. Celem dyrektywy wrakowej jest przede wszystkim zapobieganie powstawaniu odpadów. Ponadto ponowne użycie i recykling lub inne formy odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części, mają na celu zmniejszyć ilość odpadów do unieszkodliwienia i polepszyć wyniki działań związanych z ochroną środowiska. Regulacje dyrektywy uwzględniają na potrzeby jej stosowania zasadę przezorności oraz zasadę zanieczyszczający płaci. Celem dyrektywy jest ochrona środowiska, natomiast wybór środków służących realizacji tego celu pozostawiono ustawodawstwu krajowemu. Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o recyklingu przewiduje obowiązek ponoszenia kosztów recyklingu przez podmioty sprowadzające na teren RP używane pojazdy. Z treści dyrektywy wrakowej nie wynika zakaz uzyskiwania funduszy od tego rodzaju podmiotów.
Ponadto art. 5 ust. 4 dyrektywy wrakowej nie nakłada bezwzględnego obowiązku przerzucenia wszystkich ciężarów finansowych na producentów pojazdów. Dyrektywa stanowi zatem o zapewnieniu możliwości dostarczania pojazdów do uprawnionych zakładów przetwarzania bez żadnych kosztów obciążających ostatniego posiadacza i/lub właściciela ze względu na to, że pojazd nie posiada żadnej wartości rynkowej lub jest ona ujemna. Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o recyklingu nie sprzeciwia się temu obowiązkowi, ponieważ przedmiotowa opłata nie dotyczy etapu oddawania do przetwarzania.