Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędziowie Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Śląskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 marca 2021 r. sygn. akt III SA/Gl 116/21 w sprawie ze skargi Miasta Gliwice na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie wyboru sposobu prowadzenia i formy wykonywania zadań własnych gminy z zakresu informatyzacji działalności związanej z realizacją zadań publicznych I. oddala skargę kasacyjną, II. zasądza od Wojewody Śląskiego na rzecz Miasta Gliwice kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 18 marca 2021 r. sygn. akt III SA/Gl 116/21, uwzględnił skargę Miasta Gliwice i uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] stwierdzające nieważność uchwały Nr XX/397/2020 Rady Miasta Gliwice z dnia 22 października 2020 r. w sprawie wyboru sposobu prowadzenia i formy wykonywania zadań własnych gminy z zakresu informatyzacji działalności związanej z realizacją zadań publicznych, jako sprzecznej z art. 4 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2017 r. poz. 827 z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie u.g.k.
W motywach orzeczenia Sąd pierwszej instancji podniósł, że nie ma w obowiązującym stanie prawnym zamkniętego katalogu zadań własnych jednostki samorządu terytorialnego. Oprócz tych zadań, które wymienione zostały w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713) zwanej dalej w skrócie u.s.g. i art. 4 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r., poz. 920) zwanej dalej w skrócie u.s.p. istnieją i takie, które na te jednostki nakładają przepisy innych ustaw. Taką ustawą jest ustawa z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r., poz. 346 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o informatyzacji, którą stosuje się do jednostek samorządu terytorialnego (art. 2 ust. 1 pkt 2). Mocą art. 13 ustawy o informatyzacji nałożone zostały na jednostki samorządu terytorialnego obowiązki związane z używaniem systemów teleinformatycznych. Obowiązki te musi wykonać jednostka samorządu terytorialnego i stały się one jej samodzielnym zadaniem. Nie przekreśla tego charakteru fakt, że systemy muszą spełniać minimalne wymagania dla systemów teleinformatycznych oraz zapewniać interoperacyjność systemów na zasadach określonych w Krajowych Ramach Interoperacyjności. Pozostaje to bowiem bez znaczenia dla faktu, że jest to zadanie do wykonania przez jednostkę samorządu terytorialnego.
Podkreślono, że systemy te mają służyć zaspokajaniu potrzeb wspólnoty, jej członków, nawet jeśli ponad tym wymiarem będą służyły organom administracji we wzajemnych relacjach. Z systemów teleinformatycznych będą korzystać członkowie wspólnoty, choćby w ten prosty sposób, że będzie to dla nich kanał łączności z urzędami, uzyskiwania informacji, komunikacji i załatwiania spraw. System będzie zatem użyteczny publicznie, a jego celem będzie bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności.
Sąd nie podzielił zasadniczego argumentu organu nadzoru, zgodnie z którym sama informatyzacja nie stanowi zadania publicznego służącego zaspokajaniu zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnych, a jest jedynie stworzeniem narzędzia, które będzie temu służyło. Nawet jeśli system jest narzędziem do realizacji celów, co jest oczywiście słuszne, to jego zbudowanie jest zadaniem do wykonania przez jednostkę samorządu terytorialnego.