Skarga kasacyjna na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie: sędzia NSA Olga Żurawska - Matusiak sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Mienia Wojskowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 938/20 w sprawie ze skargi S. C. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/6

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 grudnia 2020 r., sygn. akt II SA/Wa 938/20 po rozpoznaniu skargi S. C. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego, uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w Warszawie z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...].

Powyższe rozstrzygnięcie zostało podjęte na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.

W decyzji z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...], Prezes AMW podzielił stanowisko Dyrektora OR AMW w Warszawie zawarte w decyzji z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] o braku podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku skarżącego S. C. z dnia 4 października 2019 r. o przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego, na podstawie art. art. 21 ust. 1 i ust. 4, art. 24 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, t.j. z 2018 r. poz. 133 ze zm. (dalej: ustawa o zakwaterowaniu).

Organ II instancji stwierdził, że żołnierz, który otrzymał pomoc w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych, nie jest uprawniony do otrzymania w tym zakresie innej formy wsparcia finansowego ze Skarbu Państwa, tak samo jak funkcjonariusz Policji, który otrzymał pomoc finansową na podstawie ustawy o Policji. Istnieje zatem podstawa do zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu z uwzględnieniem wykładni celowościowej, historycznej i systemowej, polegającego na tym, że skarżący nie może otrzymać ponownego wsparcia ze strony Państwa, na ten sam cel - obecnie w formie przydziału kwatery. Ograniczenie się tylko do literalnego zastosowania art. 21 ust. 6 ww. ustawy, o co faktycznie wnosił skarżący, powodowałoby zaprzeczenie celu ww. norm prawnych.

Konkludując Prezes AMW stwierdził, że tak wyjątkowe prawo, jak prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych żołnierza (rodziny żołnierza) można wykorzystać tylko jeden raz. Odmienna zaś interpretacja przepisów art. 21 ust. 6 ww. ustawy, zdaniem organu, stoi w sprzeczności z ich treścią oraz funkcją, jaką miały pełnić, czyli wykluczenia możliwości kilkakrotnego korzystania z pomocy Państwa.

Na skutek skargi S. C., WSA w Warszawie w ww. wyroku z dnia 22 grudnia 2020 r. stwierdził, że zaskarżona decyzja Prezesa AMW z dnia [...] stycznia 2020 r. r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja Dyrektora OR AMW w Warszawie z dnia [...] grudnia 2019 r., zostały wydane z naruszeniem art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu oraz art. 6 i art. 8 k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy i jako takie podlegały uchyleniu.

Uzasadniając swoje stanowisko, Sąd I instancji wskazał, że skarżący otrzymał pomoc mieszkaniową będąc policjantem, na podstawie innych przepisów prawnych niż dotyczące zakwaterowania Sił Zbrojnych. Zdaniem Sądu, organ odmawiając skarżącemu - już teraz żołnierzowi - udzielenia pomocy w zakresie zakwaterowania, zastosował przepis prawny do stanu faktycznego nieobjętego jego dyspozycją. Uzasadniając to "zapożyczenie" powołał się na wykładnię celowościową art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu popełniając przy tym dość oczywistą niekonsekwencję. Przyznał bowiem prymat wykładni językowej w procesie stosowania prawa, jednocześnie odrzucił jej oczywiste wyniki na rzecz wyników wykładni celowościowej, powołując się na zasady konstytucyjne, bez głębszej analizy ich treści i szczegółowego odniesienia do rozpatrywanej sprawy.

Strona 1/6