Skarga kasacyjna na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Mienia Wojskowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lipca 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 2169/19 w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 21 lipca 2020 r. II SA/Wa 2169/19, po rozpoznaniu skargi A. C. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z [...] lipca 2019 r., w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego, uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w W. z [...] maja 2019 r.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Prezes Agencji Mienia Wojskowego. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, poprzez uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji Prezesa Agencji oraz decyzji organu I instancji, w następstwie niewłaściwej wykładni cytowanych powyżej przepisów i uznania, że w okolicznościach niniejszej sprawy, pomoc finansowa udzielona przez Skarb Państwa w czasie pełnienia przez skarżącą służby w Straży Granicznej nie niweczy prawa do zakwaterowania w obecnie pełnionej zawodowej służbie wojskowej,

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2, 4 i ust. 6 pkt 4 oraz w zw. z ust. 24 ust. 3 poprzez uchylenie decyzji organów obu instancji i uznanie, że organy odmawiając przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego naruszyły powyższe przepisy w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi względnie o uchylenie wyroku do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm obowiązujących.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono między innymi, że przyjęcie przez Sąd I instancji literalnego brzmienia art. 21 ust. 6 pkt 4 w zw. z art. 21 ust. 1, ust. 2 i ust. 4 i 6 oraz art. 24 ust 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP bez uwzględnienia faktu otrzymania przez skarżącą pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (domu) w czasie pełnienia służby w Straży Granicznej, zrodził wątpliwość co do trafności zaskarżonego orzeczenia.

W ustawach o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP nazewnictwo finansowego wsparcia żołnierzy ulegało zmianie (równoważnik pieniężny - ustawa z 1961 r. art. 32; pomoc finansowa - ustawa z 1976 r. art. 28; ekwiwalent pieniężny za rezygnację z kwatery - ustawa obecna z 1995 r. w brzmieniu do 30 czerwca 2004 r.; odprawa mieszkaniowa - ustawa obecna z 1995 r. brzmienie obecne), w innych służbach mundurowych nazewnictwo pozostało niezmienne (pomoc finansowa), niemniej wszystkie te rodzaje pomocy miały wspólny cel - państwowe wsparcie celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych uprawnionych i ich rodzin.

Przepis art. 21 ust 6 ustawy o zakwaterowaniu SZRP określa negatywne przesłanki realizacji "prawa do kwatery" przez żołnierzy, którzy wcześniej swe prawo definitywnie zrealizowali i jakkolwiek ustawa odnosi realizację tego prawa do instytucji obowiązujących żołnierzy, to jednak w sytuacji, gdy żołnierzem staje się były funkcjonariusz, któremu Państwo prawo to zaspokoiło w czasie pełnienia służby w innej niż wojskowa formacji mundurowej, rodzi się wątpliwość, czy art. 21 ust. 6 należy odczytywać dosłownie, czy też w okolicznościach danej sprawy podeprzeć się innymi metodami wykładni, jeśli wynik wykładni językowej sprzeciwia się celowi ustawy.

Strona 1/3