Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z.T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1985/19 w sprawie ze skargi Z.T. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] października 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wyrokiem z 31 stycznia 2020 r., sygn. akt II SA/Wa 1985/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę prawy ze skargi Z.T. (skarżący) na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Skarżący w związku z pełnioną zawodową służbą wojskową [...] marca 1991 r. otrzymał przydział kwatery stałej nr [...] przy [...]. Na podstawie decyzji Szefa Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego w [...] o nr [...] z [...] grudnia 1991 r. Otrzymał on także pomoc finansową w formie zaliczkowej z funduszu mieszkaniowego Ministerstwa Obrony Narodowej na budowę domu - na podstawie przepisów obowiązującej wówczas ustawy z 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz.U. z 1992 r. Nr 5, poz. 19 ze zm.).
Z akt sprawy wynika, że decyzją z [...] stycznia 1995 r. Szef WRZKB po rozpoznaniu prośby skarżącego odmówił przyjęcia zwrotu przyznanej pomocy finansowej w formie zaliczkowej na budowę domu, wskazując, że zarówno przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, jak i rozporządzanie Rady Ministrów z 17 stycznia 1994 r. w sprawie przyznawania i wysokości pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego przez osoby uprawnione do osobnej kwatery stałej (Dz.U. Nr 16 poz. 53) nie określały, aby w przypadku odstąpienia od budowy domu jednorodzinnego mógł nastąpić zwrot pomocy finansowej. Od decyzji tej strona nie wniosła odwołania.
Decyzją z [...] czerwca 2002 r. nr [...] Dyrektor Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] nakazał skarżącemu wraz ze wszystkimi wspólnie zamieszkałymi osobami opuszczenie dotychczas zajmowanej osobnej kwatery stałej. Po rozpatrzeniu odwołania od ww. decyzji Dyrektor Oddziału Rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] decyzją z [...] sierpnia 2002 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. [...] lutego 2019 r. skarżący złożył wniosek do Prezesa o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora OR nr [...] z [...] sierpnia 2002 r.
Skarżący [...] lutego 2019 r. złożył do Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w [...], wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Dyrektora Oddziału Rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] nr [...] z [...] sierpnia 2002 r o utrzymaniu w mocy decyzji Dyrektora Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] nr [...] z [...] czerwca 2002 r. w sprawie zwolnienia osobnej kwatery stałej nr [...] przy ul. [...].
Decyzją nr [...] z [...] kwietnia 2019 r. Prezes AMW odmówił stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez Dyrektora OR z [...] sierpnia 2002 r. wskazując m.in., że w czasie orzekania o obowiązku zwolnienia kwatery istniał stan faktyczny odpowiadający hipotezie art. 41 ust. 1 pkt 2 obowiązującej wówczas ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 368), jak również, że otrzymanie pomocy finansowej w formie zaliczkowej było wystarczającym warunkiem do powstania obowiązku zwolnienia dotychczasowego lokalu. Wskazano, iż nie było przy tym konieczne formalne dokonanie zamiany pomocy zaliczkowej na bezzwrotną, jak również, iż decyzja będąca przedmiotem oceny nie zawierała wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a., które uzasadniałyby stwierdzenie jej nieważności. Wyjaśnił, iż stwierdzone nieprawidłowości w treści decyzji nie stanowią naruszenia prawa w stopniu uzasadniającym stwierdzenie nieważności wydanej decyzji.