Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 14 lutego 2019 r. roku, sygn. akt II SA/Sz 1091/18 w sprawie ze skargi D.K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia 8 sierpnia 2018 r., nr SKO.4170.1622.2018 w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 14 lutego 2019 r. sygn. akt Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie II SA/Sz 1091/18 uchylił postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia 8 sierpnia 2018 r. nr SKO.4170.1622.2018 w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia oraz poprzedzające je postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia 25 czerwca 2018 r., nr SKO.4170.1068.2018.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła J. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie zaskarżając powyższy wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie następujących przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j. Dz. U. z 2018 roku, poz. 2107 ze. zm., dalej: p.u.s.a.) ") i art. 1 § 2 p.u.s.a. w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 157 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2018 roku poz. 2096 ze zm., dalej: k.p.a.) w zw. z art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 61 a § 1 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 144 k.p.a.
poprzez uwzględnienie skargi skarżącego i w konsekwencji uchylenie postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia nr 1 w wyniku błędnego przyjęcia, że choć byt prawny decyzji wydanej przez organ I instancji (tj. decyzji środowiskowej) jest uzależniony w całości od utrzymującej ją w mocy decyzji organu odwoławczego, to jednak wbrew twierdzeniom SKO nie jest tak, że decyzja pierwszoinstancyjna nie może być przedmiotem kontroli w postępowaniu nieważnościowym, bowiem w opinii Sądu I instancji:
• wniosek skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji środowiskowej powinien być z urzędu potraktowany jako wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie zakończonej decyzją organu II instancji,
• organ właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w instancji odwoławczej, będzie właściwy również do stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji, a w konsekwencji wniosek skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji środowiskowej powinien być rozpoznany przez SKO, podczas gdy:
SKO nie było uprawnione do doprecyzowywania wniosku Skarżącego (obejmującego tylko i wyłącznie żądanie stwierdzenia nieważności decyzji środowiskowej) nawet, jeżeli było właściwe do rozpoznania sprawy w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji SKO, co skutkowało ziszczeniem się przesłanki przedmiotowej do odmowy wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji środowiskowej, bez obowiązku badania z urzędu wniosku Skarżącego w zakresie przesłanek nieważnościowych w odniesieniu do decyzji SKO (a zwłaszcza bez wcześniejszego badania legitymacji Skarżącego, który to etap został całkowicie pominięty w ocenie prawnej i wskazaniach do dalszego prowadzenia sprawy, zawartych w uzasadnieniu wyroku.