Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 21 września 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 listopada 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 196/18 w sprawie ze skargi K. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie z dnia 27 grudnia 2017 r., nr 3201-IEW-1.4123.26.2017.4 w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. B. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 7 listopada 2018 r., I SA/Sz 196/18, oddalił skargę K. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie z dnia 27 grudnia 2017 r. nr 3201-IEW-1.4123.26.2017.4 w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności podatkowej byłego członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zaległości w podatku od towarów i usług za styczeń 2015 r. wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi. Zdaniem Sądu całokształt okoliczności faktycznych i prawnych występujących w rozpoznawanej sprawie świadczy, że organ podatkowy wykazał zaistnienie przesłanek pozytywnych, jak i brak przesłanek negatywnych pozwalających na wyłączenie solidarnej odpowiedzialności skarżącego za zaległość podatkową spółki "Z." z tytułu podatku od towarów i usług za styczeń 2015 r. Sąd podzielił ocenę organu i stwierdził, że skarżący nie wykazał okoliczności uwalniających go od odpowiedzialności za zaległość podatkową spółki. Nie bez znaczenia, jak zaznaczył Sąd, są dla tej oceny niepodważone przez skarżącego ustalenia organu co do okoliczności, w jakich doszło do powstania niewypłacalności tej spółki, w tym do powstania zaległości podatkowej spółki w podatku VAT za styczeń 2015 r. W ocenie Sądu zatem, w niniejszej sprawie dokonano właściwej wykładni oraz prawidłowo zastosowano regulację art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm. - zwanej w skrócie "O.p.").
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł skarżący. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 oraz art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm., dalej "p.p.s.a.").
1. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy:
a) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit p.p.s.a. w zw. z art. 128 i art. 239a O.p. przez błędne przyjęcie za organami podatkowymi obu instancji, iż nie ostateczne i nie zaopatrzone w rygor natychmiastowej wykonalności decyzje podatkowe mogą mieć wpływ na wystąpienie stanu upadłości osoby prawnej, a w konsekwencji uznanie, iż spółka "Z." Sp. z o.o. znajdowała się w stanie upadłości już w 2012 r., pomimo iż decyzja wymiarowa ustalająca wysokość zobowiązania została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie (jak wskazał sam organ) dopiero w terminie późniejszym w dniu 1 czerwca 2015 r., w którym Skarżący nie pełnił jakiejkolwiek funkcji w strukturach Spółki,
b) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 O.p. przez oddalenie skargi i błędne uznanie, iż organy podatkowe obu instancji wszechstronnie, wnikliwie i obiektywnie ustaliły stan faktyczny, starannie przeprowadzając postępowanie dowodowe, a w konsekwencji przyjęcie w pełni poglądu Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie i błędne oznaczenie stanu niewypłacalności spółki, jak również oznaczenia "właściwego czasu" na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości, w sytuacji gdy organy podatkowe nie ustaliły w sposób rzetelny i wiarygodny w jakim terminie skarżący powinien złożyć ewentualny wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, aby uwolnić się od odpowiedzialności za jej zobowiązania, natomiast wnioski wywiedzione w omawianym zakresie nie znajdowały odzwierciedlenia w materiale dowodowym, z którego wyraźnie wynika, iż na dzień rezygnacji skarżącego z funkcji prezesa zarządu spółki "Z." Sp. z o.o. sytuacja finansowa spółki nie wymagała podjęcia działań zmierzających do postawienia w stan upadłości, a w szczególności takiej podstawy nie mogła stanowić decyzja wymiarowa wydana dopiero w dniu 1 czerwca 2015 r.,