Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), Protokolant Marta Koźlik, po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 czerwca 2021 r. sygn. akt I SA/Lu 50/21 w sprawie ze skargi Z. C. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie z dnia 10 listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) skargę oddala, 3) zasądza od Z. C. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie kwotę 730 (słownie: siedemset trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 16 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Lu 50/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, po rozpoznaniu skargi Z. C. (dalej: Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie (dalej: Dyrektor IAS) z 10 listopada 2020 r. w przedmiocie solidarnej odpowiedzialności byłego członka zarządu za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2014 r. wraz z odsetkami, uchylił zaskarżoną decyzję.
Przedstawiając stan sprawy WSA w Lublinie podał, że jak wynika z uzasadnienia decyzji Dyrektora IAS, Skarżący pełnił funkcję członka zarządu spółki K. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) w okresie, w którym upływały terminy płatności wskazanych zobowiązań podatkowych. W związku ze stwierdzonymi zaległościami podatkowymi Spółki, organ pierwszej instancji wydał decyzje wymiarowe za poszczególne miesiące 2014 r. (mają one walor decyzji ostatecznych), które korygowały rozliczenie Spółki w deklaracjach VAT-7. Prowadzone wobec Spółki postępowanie egzekucyjne nie było efektywne i zostało umorzone.
W sprawie nie zaistniały żadne przesłanki uwalniające Skarżącego od odpowiedzialności jako osoby trzeciej. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że Spółka posiadała (i nadał posiada) zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2014 r. Już samo istnienie tych zaległości w podatku od towarów i usług za styczeń i luty 2014 r., których terminy płatności przypadały odpowiednio 25 lutego 2014 r. i 25 marca 2014 r., obiektywnie świadczyło o zaistnieniu niewypłacalności i obligowało do zgłoszenia w dwutygodniowym terminie od dnia 26 marca 2010 r. stosownego wniosku. Tymczasem wniosek taki nie został przez Skarżącego złożony. Nie zostało także wskazane mienie Spółki z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych w znacznej części.
Nie zgadzając się z tą decyzją, Skarżący złożył na nią skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. Wniósł o jej uchylenie w całości, wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji i umorzenie postępowania, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego i materialnego tj.
- art 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm. - dalej: O.p.) poprzez jego błędne zastosowanie i niesłuszne uznanie, że nie istnieją przesłanki wyłączające odpowiedzialność Skarżącego za zobowiązania podatkowe Spółki, podczas gdy prawidłowa analiza stanu faktycznego sprawy prowadzi do odmiennych wniosków;
- art. 180 § 1 O.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na przeprowadzeniu dowodu jedynie z dokumentów zgromadzonych przez organ prowadzący postępowanie przeciwko Spółce, a nieprzeprowadzenie wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do ustalenia i wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, o które wnioskował Skarżący, w tym m.in. dowodu z przesłuchania świadków i opinii biegłego, co doprowadziło do niepełnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy;