Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Paweł Borszowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia WSA (del.) Jacek Pruszyński, Protokolant Izabela Dalkowska-Jóźwiak, po rozpoznaniu w dniu 12 października 2021 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 269/19 w sprawie ze skargi D. B. na decyzję Naczelnika Wielkopolskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. B. na rzecz Naczelnika Wielkopolskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Poznaniu kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 269/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę D. B., zwanego dalej "Skarżącym", na decyzję Naczelnika Wielkopolskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Poznaniu z 18 stycznia 2019 r. w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych. Wymieniony wyrok jest opublikowany na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.orzeczenia.gov.pl).
Skarżący działając przez pełnomocnika - adwokata - zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając Sądowi pierwszej instancji:
1. na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", naruszenie przepisów postępowania , które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1.1. art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 187 § 1 w zw. z art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn.zm.), zwanej dalej "O.p.", poprzez całkowicie błędne i nieznajdujące uzasadnienia ustalenie, że brak jest podstaw do kwestionowania przeprowadzonego postępowania dowodowego i trafności oceny przeprowadzonych dowodów, a nadto, że wyciągnięte w sprawie wnioski są logicznie poprawne i merytorycznie uzasadnione, podczas gdy całkowicie pozbawione logiki są wnioski, że umowa miała charakter pożyczki z tego powodu, że Skarżący nie przedstawił dokumentu, z którego wynikałby zamiar skorzystania przez niego z kredytu bankowego, nadto zaś uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że prawidłowym było ustalenie organu o braku wiarygodności wyjaśnień strony co do takiego zamiaru wobec braku przedstawienia dowodów na tę okoliczność, jest sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, albowiem dowodem samym w sobie są wyjaśnienia strony, jak również zeznania świadków;
1.2. art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 187 § 1 O.p. w zw. z art. 191 O.p., poprzez całkowicie błędne i nieuzasadnione przyjęcie trafności oceny przeprowadzonych przez organ dowodów i wyprowadzenia logicznie poprawnych i uzasadnionych merytorycznie wniosków polegające na zaaprobowaniu nieznajdującego żadnej logiki ustalenia, że skoro Skarżący ponosił bankowe koszty wypłat środków zgromadzonych na rachunku, to umowa pomiędzy nim a R.K. nie może być zakwalifikowana jako umowa przechowania, podczas gdy wnioskowanie to obarczone jest brakiem logiki, albowiem każdorazowo koszty związane z prowadzeniem rachunku bankowego obciążają posiadacza tego rachunku, ale nie mogą one wpływać na fakt uznania, że umowa łącząca strony jest umową pożyczki;
1.3. art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 187 § 1 O.p. w zw. z art. 191 O.p., poprzez błędne i nieuzasadnione przyjęcie za organami administracji podatkowej, że wyjaśnienia Skarżącego i świadków wskazują na to, że Skarżący mógł swobodnie dysponować środkami pieniężnymi przekazanymi na jego rachunek bankowy przez R. K., podczas gdy wniosek taki jest nieuprawniony w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza zaś w oparciu o zeznania świadków i wyjaśnienia Skarżącego, natomiast sam fakt, że D. B. dokonał nielicznych, drobnych płatności z rachunku bankowego, na którym przechowywał środki pieniężne R. K., nie świadczy o zmianie treści obowiązującej między stronami umowy, jeżeli w ogóle do zawarcia takiej umowy doszło;