Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek, po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 19 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 125/18 w sprawie ze skargi R. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia 4 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za lata 2016-2017 oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Rz 125/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę R. D. (dalej: skarżący) na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia 4 stycznia 2018 r. w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego na 2016 r. oraz na 2017 r.
Skargę kasacyjną wywiódł skarżący. Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.; dalej: P.p.s.a.), zarzucił:
1) naruszenie prawa materialnego, a to art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.; dalej: u.p.o.l.) przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, poprzez brak poczynienia ustaleń co do posiadania samoistnego przez zakład górniczy, który dysponuje koncesją na wydobywanie kopalin lub też prowadzenia działalności gospodarczej na obszarze górniczym Z. na którym są położone działki objęte postępowaniem podatkowym - co skutkuje nałożeniem podatku od prowadzonej działalności gospodarczej;
2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 14 § pkt 1c w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 21 § 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2015 r. poz. 520 ze zm.; dalej: P.g.k.) w zw. z art. 194 § 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, ze zm.; dalej: O.p.) w wyniku naruszenia przez organy podatkowe przepisów postępowania a to nieprzeprowadzenia dowodów z innych rejestrów publicznych, a to danych O. U. G. w K., które pozostają w sprzeczności z danymi Ewidencji Gruntów i Budynków - w zakresie przeznaczenia gruntów, użytkowania, oraz Państwowego Instytutu Geologicznego w W. który prowadzi rejestr obszarów i terenów górniczych na obszarze Polski oraz brak uwzględnienia treści dokumentów urzędowych, tj.: koncesja na wydobywanie gazu ziemnego, plan ruchu KGZ Z., wskazanie lokalizacyjne, pozwolenie budowlane i plan zagospodarowania złoża.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, a to głównie z tej przyczyny, że postawione w jej petitum zarzuty kasacyjne nie zostały należycie uzasadnione, zaś w świetle obowiązujących przepisów prawa uzasadnienie postawionych zarzutów jest równie ważne jak prawidłowe wskazanie podstaw kasacyjnych.
Zarówno z art. 183 § 1, jak i z art. 174 oraz art. 176 P.p.s.a. wynika, że do strony wnoszącej skargę kasacyjną należy takie zredagowanie tego środka odwoławczego, które umożliwi Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu odniesienie się do stanowiska Sądu pierwszej instancji we wszystkich kwestiach, które zdaniem strony zostały nieprawidłowo przez ten Sąd rozważone czy ocenione. Art. 176 P.p.s.a. stawia wymóg przypisania zarzutu do właściwej podstawy kasacyjnej oraz należyte jego uzasadnienie. W art. 174 pkt 1 P.p.s.a. wymieniono dwie formy naruszenia prawa materialnego umożliwiające zaskarżenie orzeczenia sądu administracyjnego pierwszej instancji: błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Zatem w przypadku zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego konieczne jest wskazanie na czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Natomiast w przypadku wniesienia zarzutu na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. konieczne jest wykazanie, że zarzucane uchybienie przepisom postępowania mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Podkreślić trzeba, że dla spełnienia tego wymogu nie wystarczy przytoczenie w petitum skargi kasacyjnej formuły o naruszeniu przepisów postępowania mającym wpływ na wynik sprawy, lecz konieczne jest wykazanie, który przepis postępowania został naruszony, w jaki sposób oraz wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy. O skuteczności zarzutów, postawionych w oparciu o podstawę kasacyjną określoną w art. 174 pkt 2 P.p.s.a., nie decyduje bowiem każde stwierdzone uchybienie przepisom postępowania, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Prawidłowe sformułowanie podstaw kasacyjnych i ich należyte uzasadnienie ma kluczowe znaczenie dla wyniku sprawy, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny, mocą art. 183 § 1 P.p.s.a., jest związany granicami skargi kasacyjnej.