Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent, Protokolant Natalia Zawadka, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2021 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 1822/17 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 9 czerwca 2017 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia oraz rozłożenia na raty opłaty legalizacyjnej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Ministra Rozwoju i Finansów kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z 15.05.2018 r. o sygn. VII SA/Wa 1822/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. S.A. z siedzibą w W. (dalej: skarżąca) na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z 9.06.2017 r., nr [...], wydaną w przedmiocie umorzenia i rozłożenia na raty opłaty legalizacyjnej. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Wyrok, podobnie jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia, jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.
2. Stanowiska stron w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
2.1. Skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Warszawie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła skarżąca (reprezentowana przez pełnomocnika - radcę prawnego), która zaskarżyła ten wyrok w całości. Sformułowała również wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Skarżąca zażądała rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie.
Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów:
1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67a § 1 pkt 2 i 3 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: o.p.) w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 i 2 ustawy z 2.04.1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm., dalej: Konstytucja RP) w zw. z art. 49 ust. 2 ustawy z 7.07.1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm., dalej: u.p.b.), przez błędną wykładnię przesłanek "ważnego interesu podatnika" i "interesu publicznego", która nie uwzględnia celu wprowadzenia przepisów o legalizacji samowoli budowlanej i warunków ustalania opłaty legalizacyjnej;
2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., przez nieuchylenie zaskarżonej decyzji, mimo że WSA w Warszawie winien był uwzględnić skargę na decyzję z uwagi na naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 ustawy z 14.06.1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm., dalej: k.p.a.) przez niewyjaśnienie stanu faktycznego, a przede wszystkim przez nieuwzględnienie wniosku skarżącej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność ustalenia rynkowej wartości nośnika reklamowego oraz jego rentowności, art. 77 § 1 k.p.a. przez nierozpatrzenie całego materiału dowodowego, tj. brak ww. opinii biegłego rzeczoznawcy, a także art. 78 k.p.a. przez nieuwzględnienie wniosku skarżącej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność ustalenia rynkowej wartości nośnika reklamowego oraz jego rentowności.
2.2. Organ nie skorzystał z możliwości wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.